Goof 193 - 201

Al tijden loop ik op het juiste moment te wachten om de laatste serie oude Goof stroken te plaatsen.

Ik wilde wachten tot het oude echt op was en het nieuwe begonnen.

Stoppen met mijn entertainment werk en beginnen met mijn nieuwe 'werk'.

Ik heb er geen geheim van gemaakt dat ik als schrijver/illustrator verder wil.

Maar ik heb meer pijlen op mijn boog.

Dat zoiets niet eenvoudig is weet ik ook wel.

Maar ik kan in ieder geval niet 'had ik 't maar geprobeerd zeggen.

Eind jaren 80 en begin jaren 90 heb ik al als schrijver gewerkt.

Voornamelijk voor krantjes en reclame en mijn spelletjesboek natuurlijk.

En veel programmavoorstellen en ideeën voor televisie.

En scenario's.

Dat vooral die laatste categorie het net niet gered heeft is eerder beschreven.   

Als een kat in een vreemd pakhuis

Zo heb ik me heel veel gevoeld. 
Niet altijd natuurlijk.
Maar wel heel veel.

Ik heb zo vaak tegen mijn ex vrouw en mijn huidige vrouw gezegd: "Ik hoor hier niet thuis. Ik kom van een andere planeet."

En dat is dus ook zo.
Dat geldt overigens voor het grootste deel der wereldbevolking.

De meesten van ons mensen heeft zijn/haar eerste levens op andere planeten ervaren.

Ik ben dus ook niet de enige die zich als een kat in een vreemd pakhuis voelt.
Er zijn er velen met mij.
De een misschien wat meer dan de ander.

Is ook niet zo erg.
Maar ik ben wel beter gaan begrijpen waarom het voor mij altijd zo verdomde moeilijk is geweest om iets structureels op te bouwen.

Ik ben trouwens niet van plan er een lang blog van te maken.
Ik probeer 't wat korter te doen deze keer.

Goof. Dat ben ik dus zelf.

Geheel tegen mijn gewoonte in heb ik voor ik dit blog ging schrijven een verhaal hierover geschreven.
Dat wilde ik nu dus gebruiken.

Tot nu toe is het onderwerp overeind gebleven en de titel.

"Als een kat in een vreemd pakhuis."

Goof is zo'n kat.

Hij begrijpt het allemaal niet en hij wordt ook niet begrepen.

Hoe herkenbaar.

Gelukkig ben ik ook een aantal mensen tegengekomen die me wel begrijpen.
Maar dat zijn er niet zo veel.
De groep die me accepteert zoals ik ben is een stuk groter.

Vooral in mijn oude werkgebied als entertainer was het nooit zo'n probleem.

Al voelde ik me er nooit echt helemaal bijhoren.

Ik ging niet zuipen in wat voor kroeg dan ook.
Ik bezocht geen sauna's
Geestverruimende middelen waren ook niet aan mij besteed.
Daar heb ik trouwens toch al niet zo veel van gemerkt.
Ik weet zeker dat er bij waren die wel eens een speciaal sigaretje opstaken of zo.
Maar ik heb het zelf nooit meegemaakt dat een collega te stoned was om te werken.
Niet echt.
Maar ik herinner me er een waar het weinig scheelde.

Beetje moeizaam op gang komen vanwege te veel alcohol consumptie voorafgaand aan een optreden kwam voor.
Maar daar deden mijn directe collega's en ik niet aan mee.
Achteraf een biertje drinken wel.

Vooral thuis, vanwege alcoholcontroles en zo.

Waren wij en ik voorop, heilige boontjes?

Nou nee hoor dat valt best wel mee.
Maar ik zag dat nooit zo zitten.
Zie daar het nut nog niet van in trouwens.

Het geeft misschien een groepsgevoel, maar als iedereen weer nuchter was paste ik daar toch niet meer in.
Wel als collega.
Dat wel.
Een gewaardeerde collega dan wel te verstaan.

Dat wist ik al.
Maar werd me toch wel duidelijk toen ik via Facebook mijn stoppen als entertainer bekend maakte.

En die onhandige kunstenaar ook.

Want hoe je het ook wendt of keert, ik ben gewoon niet zo heel erg handig als het op contact onderhouden aankomt.

Zolang ik werk genoeg had ging het wel.

Maar om in het begin aan dat werk te komen was heel moeilijk.

Ik ben er zijdelings ingerold.
Rechtstreeks benaderen heeft in slechts zeer weinig gevallen positief resultaat opgeleverd.

Ik heb altijd het idee gehad dat men mij wel aardig vond.
Dat dan weer wel.

Maar dat ik op de een of andere manier te gewoon of normaal was om artiest/kunstenaar/schrijver te zijn.
Dus kreeg ik zelden de kans iets te laten zien.

Wat dat er normaal uitzien betreft moet ik altijd aan mijn kunstacademie tijd denken.

In het eerste jaar liepen er een heleboel jonge mensen rond die er best wel goed uitzagen als kunstenaar.

Maar dat waren dan ook meestal de eersten die afhaakten.

Wat overbleef was een stel jonge mensen die er misschien niet altijd als kunstenaar uitzagen, maar wel talent hadden.

O, ja.
Ik had heel lang haar in die tijd.
Maar dat hadden er wel meer.
Dus daar lag het ook niet aan.
En ik speelde in een bandje.
Maar deed zo ongeveer de helft ook.

Wie niet waagt die niet wint.

Ik ben dus blijven proberen om kranten, uitgevers en reclamebureaus te benaderen.
Als je niks doet gebeurt er meestal ook niks.
Dat leverde niet zo heel veel op.
Behalve veel frustratie.
Dat wel.

Mensen die de macht hebben, in eerder genoemde organisaties, hebben het natuurlijk ook niet altijd even makkelijk.
Hoe kun je nou zien of iemand iets in zijn/haar vingers heeft of niet.
Meestal niet dus.
Dus vertrouwen ze op een netwerk van mensen die ze kennen of die aanbevolen worden door mensen die ze kennen.
Ik ben nou niet bepaald het figuur om zich daar tussen te wurmen.

Dan komt het moment dat je het niet meer weet.

En dan gebeuren er meestal verrassende dingen.
Bij mij wel.
Over het algemeen.
Dan kom ik in contact met iemand of een bedrijf voor een heel andere reden dan waar ik uiteindelijk mee naar huis ga.

Na verloop van tijd dan.
Zoeken ze eigenlijk iemand anders, maar dat lukt niet en dan kreeg ik de kans.
Zo ben ik aan de opdracht voor het boek over spelletjes gekomen.
En mijn werk als acteur/entertainer.

'Clown' omschreef mijn zoon Wouter het eens aan een klasgenoot op school.
Hij heeft het nooit meer uit hoeven leggen wat zijn vader voor werk deed.
En het leukste is eigenlijk nog dat ik nooit een echte klassieke clown met rode dopneus gespeeld heb.
Dat ligt me gewoon niet.
Maar voor mijn zoon was ik Clown.
Prima toch. 

Waarom destijds gestopt met schrijven?

En als 'Clown' verder gegaan.
Dat is niet zo moeilijk uit te leggen.
Omdat het werk als schrijver/illustrator bijzonder moeizaam was.
Ik schreef dan wel wekelijks meerdere artikelen voor vooral lokale kranten, maar dat verdiende uiteindelijk niet zo heel veel.
En toen Wegener ons krantje opkocht en de honoraria voor ons free-lancers meteen halveerde was de keus voor mij niet zo moeilijk meer.

Als 'Clown' verdiende ik al snel beter.
En zeker toen ik na twee jaar combineren helemaal voor mezelf ging werken.

Niet mijn wereld dus.

Er was nog een hele fijne reden voor me om als clown verder te gaan.
Ik werkte via bureaus op allerlei feesten en partijen en gelukkig waren de opdrachtgevers altijd erg tevreden over mijn clownswerk, zodat ik dan weer voor andere partijen gevraagd werd.
Op die manier had ik twee bureaus waar ik veel voor werkte en gaandeweg kwamen daar kleinere opdrachtgevers bij.

Dat kostte alles bij elkaar best wel moeite, maar het lukte.
Niet alleen omdat ik zo'n aardige jongen was en ben, maar ook omdat ik mijn werk verdomd goed deed.

Dat zag men er vooraf nooit aan af.
Maar achteraf kreeg ik vaak complimenten.
"Goh, man, het lijkt wel of jij duizend gezichten hebt."
Was wel een van de leukste.
En die keer dat ik in mijn eentje als acteur op een feest moest werken en meerdere rollen gespeeld had en er iemand aan me vroeg waar die andere acteurs waren.
Hij keek heel verbaasd toen ik zei dat ik dat allemaal alleen gedaan had.
Leuke dingen zijn dat.
Alleen op een feest werken, daar wordt je sterker van als speler.

Weten wat je wel en niet kunt.

Wat ook hielp was dat ik heel goed wist waar mijn kracht lag.
Van niets iets maken.
Ik heb nauwelijks informatie nodig.
Ik maak er altijd wel wat van.

En dat wist men op de bureaus na verloop van tijd ook, dus werd ik vaak gebeld als er aparte opdrachten te doen waren.
Dan was het: "Bel Dirk maar, die heeft wel wat of hij bedenkt er wel iets voor."
En dat was dan ook altijd zo.
Het is niet vaak gebeurd dat ik geen oplossing had of vond.
Dat vond ik heel lang ook erg leuk om te doen.

Waarom dan stoppen?

Maar de clown was moe.
dat was al in 2004.
En die vermoeidheid zette door.
Ik ging steeds dichter tegen mezelf aanspelen.
Had geen schmink of, pruiken en andere hulpstukken nodig om een rol te spelen.
Op het laatst had ik eigenlijk ook geen kostuum meer nodig.
Maar dat ziet er niet uit.
Als ik een bouwvakker moest spelen, dan was een uitmonstering in die richting toch wel handig.
Of als butler.
Zie je het voor je, in T-shirt en spijkerbroek?
Kun je niet maken natuurlijk, maar ik had het zeker gekund.

Maar ik heb het toch maar niet gedaan.
De laatste jaren heb ik veel voor een groot aannemersbedrijf in diverse uitmonsteringen officiële handelingen begeleid.
Leuk vond ik dat.
Vooral als uitvoerder.
Of als concierge.
Vaak waren er gasten die dachten dat ik dat ook echt was.
Dat was wel het leukste eigenlijk.

Maar de clown was erg moe en werd steeds vermoeider.
Het klinkt erg arrogant, maar ik leerde er ook niks meer van.
Niet veel in ieder geval.

Stoppen voor het te laat is.

Voor je het weet sta je half te werken en dat kan nooit de bedoeling zijn.
Het werk als clown op zich ging me nog steeds goed af.
Maar de laatste jaren, voor ik de deur uit ging, voelde ik me steeds minder lekker worden.
En als ik thuis kwam, was ik helemaal gesloopt.

De klus ging altijd prima.
Dat kon ik onderhand op de automatische piloot.
Maar dat is niet leuk.
En niet goed ook.

Kortom: De fut was er uit.!
Letterlijk en figuurlijk.
Ik heb altijd wel met heel veel plezier gewerkt.
Vooral de jaren met Hans Heijman waren fantastisch.
Ook zwaar, maar heel mooi om meegemaakt te hebben.
Wij vulden elkaar gewoon perfect aan.
Ook als kunstschilders tijdens onze workshops en als muzikanten.
Het zit en zat ons allemaal in het bloed.
Maar aan alles komt een eind.

Wie ben ik?

En wat ben ik.
Ik heb al gezegd dat ik de afgelopen 30 jaar veel aan inhoudelijk werk heb gedaan.
Anders gezegd.
Persoonlijke ontwikkeling als Reader.
De afgelopen 10 jaar onder begeleiding van Marie Thérèse Lips
Het ligt in de bedoeling dat een paar van mijn medecursisten en ik de cursus aura- en chakra readen gaan voortzetten.
Ons clubje is 10 jaar bij elkaar gebleven en we zijn fantastisch opgeleid om op eigen benen mensen te gaan helpen die meer willen weten van wat er allemaal tussen hemel en aarde te beleven valt.
En dat is een heleboel.

Ik heb er zin in.
Ben er ook aan toe om die stap te maken.
Maar daar waar ik in het verleden langzaam en geleidelijk van het ene werkterrein in het andere overging moest ik nu eerst met mijn clown stoppen om de andere ik vrij te maken om te doen waar hij goed in is.
En dat is mensen helpen.
Als het in mijn vermogen ligt natuurlijk.
En dat ligt het.
Want ik ben zelf heel diep gegaan.

Komt nog

En je kunt nooit iemand verder helpen dan jezelf gegaan bent.

Omdat ik nou niet bepaald een succesvol routinier ben in klanten werven, zoals ik dat al eerder uitgelegd heb, moet ik het ook nu dus weer anders doen.
En dat is mijn wens duidelijk verwoorden om het Universum haar werk te laten doen.

Als het goed is gebeurt het ook.
Vroeger of later.

Heelaas bij mij soms wat later, maar ik ben een volhouder.
Ik heb niet voor niets de laatste jaren twee Terriërs als honden gehad.
Die gaan ook gewoon door.
En ik dus ook.
Al hoop ik dat het deze keer niet zo lang meer hoeft te duren.

Presenteren is een vak.

Gelukkig heb ik genoeg ervaring om voor publiek te staan.
Enerzijds als tekenleraar voor kinderen en volwassenen.
En anderzijds als ceremoniemeester op feesten en partijen.
Want dat heb ik natuurlijk ook gedaan.
Dat is een onderdeel van het Clownsvak.

Eind goed al goed.

Hoop ik dan toch wel.

Groet,

Dirk Jan van Harten