Goof 073 - 084

Eerst zien dan geloven ...

De vorige keer begon ik met hoop doet leven. 
En dat klopt natuurlijk, maar geloven is ook heel belangrijk. 
Zonder geloof heb je ook niet veel aan hoop. 
Het maakt niet zo gek veel uit wat je gelooft of waarin je gelooft. 
Als je maar ergens in gelooft, al geloof je alleen maar in jezelf, dan is het al goed. 
Dat in jezelf geloven is makkelijk als je levenspad synchroon loopt met dat van vele anderen. 
Dus goede opleiding. 
Liefst zo hoog mogelijk. 
Goede baan.
Liefst zo hoog mogelijk.  
Trouwen en een gezin.
Liefst zo hoog mogelijk. 
Gezonde en intelligente sociale kinderen.
Liefst zo mooi mogelijk. 
Die ook allemaal een goede opleiding volgen.
Liefst zo hoog mogelijk. 
En er een sociaal geaccepteerde vorm van leven op nahouden.
Liefst zo hoog mogelijk.
En ga zo maar door. 
Gemakshalve laat ik drie keer per jaar een leuke vakantie vieren even achterwege. 
Oeps, nou heb ik het toch gezegd.
Vakantie. 
Liefst zo ver mogelijk weg en zo exclusief mogelijk.
Kompleet met olifanten, leeuwen, tijgers, nijlpaarden, zeehonden en dolfijnen.
Een kort lijstje natuurlijk, want Moeder Aarde kent vele schitterende reisbestemmingen.

... en er dan nog niets mee kunnen.

Onze verwachtingen over het leven zijn allemaal anders en dat hoort ook zo. 
Mijn levensverwachting is dat ik hoop in dit leven klaar te zijn hier op aarde.
Zo, dat is eruit. 
Een hele opluchting. 

In mijn stenen blogs De Steen der wijzen schrijf ik daar ook over, al heb ik het tot nu toe in die blogs nog niet bij naam genoemd. Maar als je een beetje begrijpt waar ik het over heb, dan zie je ook wel wat ik het liefste wil en waar ik naar op weg ben. 
Ik heb het hier, eerlijk gezegd, wel gezien. 
Ben er klaar mee. Ik kan het eigenlijk gewoon niet meer aan zien dat mensen geen idee hebben wat er allemaal aan de hand is en wat voor een prachtige tijd het is waar we nu in leven. 
Alleen moet je dat wel kunnen en willen zien. 
Dan moet je niet bij de politiek zijn en al helemaal niet bij welke regering dan ook. 
In Italië willen ze weer een technocraat aan de leiding brengen. 
Het kan bijna niet armoediger en kanslozer. 
Het betekent dat het gevoel helemaal uitgeschakeld wordt en er alleen maar door juristen, rekenmeesters en ander soortig 'realistisch volk' gekeken wordt hoe de huidige situatie, die ze crisis en recessie noemen, op te lossen.

Ik ben nog niet klaar, dus ik blijf nog wel even. 
Al was het maar voor mijn kinderen en kleinkinderen. 
Ik weet wel dat die zichzelf wel kunnen redden, maar ja, als vader en opa wil je toch bij ze zijn om er te zijn als dat nodig mocht zijn. 
Veel zijn in deze zin gebruikt. 
Maar dat is dan ook gelijk het belangrijkste wat we hier doen. 
ZIJN.

Wat we hier met ons allen aan het doen zijn noem ik graag 'de reis van en naar het Licht.'
Met geld is die expeditie niet te betalen. 
Het tegendeel is waar. 
Je betaalt er geen geld voor, maar met je leven. 
Dat klinkt misschien raar, maar als je hier op aarde klaar bent, dan hoef je hier niet meer te leven. 
Het betekent dat je dan los gekomen bent van het rad van wedergeboorte. 
Dus niet meer in een aards lichaam hoeft te incarneren om nog wat rotzooi met deze of gene persoon, gezin, familie of werkomgeving, op te ruimen. 

Dan kun je nog wel terug komen als je dat wilt, of als dat ergens goed voor is. 
Dat hebben de opgestegen meesters al eeuwen en eeuwen achter elkaar gedaan en ze doen dat nog steeds. 
Jezus was en is een opgestegen meester en als het nodig is loopt hij gewoon tussen ons stervelingen. 
Bijna niemand die het doorheeft dat hij het is, want het is niet eens zeker dat de beeltenissen die we van hem kennen ook werkelijk naar zijn gelijkenis geschilderd en/of getekend zijn. 
Er zijn er nog veel meer die op die manier hun steentje bijdragen hier 'beneden'.
Je hoeft het niet te geloven. 
Maar het scheelt wel als je het in ieder geval het voordeel van de twijfel kunt geven.

Want 'wat ik niet zie, dat ken ik niet en dat geloof ik ook niet,' schalt nog steeds veel te veel door de ether. 
Je zou er beter aan doen door te zeggen dat je het jammer vindt dat je het nog niet kunt zien, maar dat je bereidt bent het te leren zien. 
Daar is ook een beetje geloof voor nodig. 

Want voor niks gaat de zon op.

Die reis, van en weer terug naar het Licht, moet je alleen doen. 
Dat betekent dat je echt niet altijd even sociaal bezig bent. 
Althans niet op de alom gewenste manier. 

Dus altijd voorop lopen als er iets georganiseerd moet worden. 
Naar elke theatervoorstelling gaan die er 'toe doet'. 
Geen verjaardag overslaan. 
Klaar staan om in welk bestuur dan ook een functie te bekleden en noem maar op. 
Je hoort mij niet zeggen dat die dingen allemaal nutteloos zijn. 
Integendeel, deelname aan dat soort publieke evenementen kan juist heel nuttig zijn. Vooral als je daar nog het een en ander van moet leren. 
Zelf heb ik nooit echt voorop gelopen om aan dergelijke zaken deel te nemen. 

Maar toen ergens in 2002/ 2003 in Buurmalsen een smartlappen en meezing koor werd opgericht, ben ik daar spontaan aan mee gaan doen. 
Voor mij is dat een hele onderneming.
Ik heb mezelf niet op hoeven geven, dat had een van de bevriende muzikanten al gedaan. 
Dat vond ik op zich al een leuk gegeven. 

Eerlijk gezegd zou het me niet verbaasd hebben als het hele feest niet door zou zijn gegaan. 
Maar ik kende toen de initiatiefnemers/sters nog niet zo heel goed. 
Het koor kwam er en is er nog steeds. 
Helaas al sinds een paar jaar zonder mij. 
Als ik niet verhuisd zou zijn, was ik er nog steeds lid van. 

Maar dat terzijde. 
Voor mij was deelnemen, aan een dergelijk soort fenomeen, altijd heel moeilijk. 
Maar omdat ik al een flink aantal jaren bezig was me te ontdoen van allerlei uiterlijke en vooral innerlijke belemmeringen, zoals frustraties, emotionele blokkades en wat dies meer zij, leek het mij een heel mooi project, om eens te kijken of het mij zou lukken om deel te nemen en te blijven deelnemen aan zo'n sociaal maatschappelijk fenomeen.
Het viel me uiteindelijk van begin af aan enorm mee.

Twee oefenstroken met figuren die de strip niet gehaald hebben.

Maar gezellig was het wel.

Dat kwam ook omdat de hele club bij elkaar een gezellig zootje ongeregeld was, met uiteenlopende interesses en bezigheden.
Allemaal met een gemeenschappelijke noemer en dat was samen zingen. 
En een borrel natuurlijk.

Of je goed kon zingen of dat juist helemaal niet goed kon, maakte weinig uit. 
Zolang ik erbij gezeten heb, telden we ruim 70 leden en was er sprake van een ledenstop. Die 70 leden kwamen natuurlijk niet altijd allemaal even trouw, maar een stuk of 50 waren er altijd. 
Was erg gezellig en heel leuk.
Ik heb daar heel veel van geleerd. 
En we hebben veel leuke optredens gedaan en omdat we zo spontaan zongen en op het podium stonden, mochten we altijd terug komen.
Al was het maar voor de bieromzet. 
Want, ja, met een droge keel kun je niet zingen. 

Je zult begrijpen dat we al die tijd erg veel plezier gehad hebben. 
En voor mij was het dubbelop, want ik leerde een beetje hoe je dat doet. 
In een groep (over)leven. 
Als geboren eenling is dat niet eenvoudig. 

Verlossing kost geen geld!

Denk nou niet dat ik altijd een beetje zielig geweest ben. Voor anderen misschien wel. Maar voor mij zelf was het helemaal geen probleem om veel op mezelf aangewezen te zijn.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik, als klein kind, altijd met speelgoed beren en honden en wat al niet meer voor soorten speelgoed aan het spelen was. 

Hele verhalen verzon en vertelde ik dan. 
Natuurlijk nooit in het openbaar, maar altijd in de beslotenheid van mijn eigen kamer, of de woonkamer als er niemand thuis was. 

Ik zat nog maar net op de lagere school, de huidige basisschool, en mijn moeder dacht dat ik een heleboel vriendjes en vriendinnetjes had meegenomen.
Want ze hoorde zoveel verschillende stemmen. 
Ze keek dan ook heel verbaasd toen ik alleen bleek te zijn. 
Alle stemmen, van hoog tot laag, normaal of vreemd, produceerde ikzelf. 
Ook een ballon had een stem. 
Auto's, bomen, het maakte niet uit. 
Bij mij heeft alles en iedereen een stem. 
Je moet het alleen wel willen horen.

Positief blijven

Ik ben dus op reis terug naar het Licht en ben al een aardig eind op weg. 
De afgelopen jaren heb ik heel veel tijd besteed aan het ontwikkelen van mijn innerlijk Licht. Dat is het Licht dat we allemaal in ons dragen. 
Als dat niet zo zou zijn, dan zouden we er niet zijn. 
We zijn dus allemaal Lichtwezens. 
De een wat lichter dan de ander. 
Het maakt niet uit hoe ver je bent.
Want iedereen reist in zijn of haar eigen tempo. 

De daad bij het woord voegen.

Op een gegeven moment werd het mij heel duidelijk wat ik moest doen. 
En dan kun je dat alleen maar doen door het te accepteren en er voor te gaan. 
Het is de reis naar boven, die we allemaal uiteindelijk gaan maken. 
De berg op, zoals Jezus dat ons voor gedaan heeft. 
We hoeven alleen maar te volgen. 

Maar daar zit hem nou juist ook de moeilijkheid. 
Die reis maak je meer en meer alleen. 
Alleen jijzelf kunt dat laatste stuk afleggen. 
Natuurlijk is er hulp om je heen, alleen kan niemand het voor je doen. 
Je moet het zelf doen. 

En ik zeg het niet om stoer te doen of zo. 
Maar ik doe het gewoon. 
Ik was bereid en ben nog steeds bereid om te doen. 

De berg op is een metafoor voor de reis diep in jezelf. 
Alleen daar kun je alle obstakels opruimen.
Want daar zitten ze stuk voor stuk te wachten tot je er aandacht aan schenkt en ze in je gevoel brengt zodat het weg kan. 

Hele families dragen, generaties lang, dezelfde soort patronen met zich mee.
Sommige van succes, andere van ziekte, ontbering en ellende. 

Ziekte en gebreken zijn erfelijk zegt men dan. 
Dat is eigenlijk pure onzin. 
Je kiest, voor je aan een leven begint, welk patroon je nodig hebt om zo veel mogelijk ervaring op te doen. 
Maar soms incarneer je ook in een gezin en/of familie met een zwaar 'erfelijk' patroon.
Om te helpen dat patroon voor eens en voor altijd op te lossen. 

Verlichten heet dat.

Dat kunnen ze wel, alleen wij horen het niet.

In deze strook laat Goof weer even zien dat hij er dicht bij zit, maar er nog niet helemaal is.
Zelf heb ik inmiddels heel veel op dat terrein geleerd. 
Ik ben heel vaak en veel en diep in mijn eigen wereld van ervaringen gedoken om datgene op te sporen wat opgelost mocht worden. 
De obstakels die wat heftiger waren, heb ik met hulp van begeleiders/sters opgeruimd.
Ze helpen en sturen. 
Je moet het werk verder zelf doen. 
Anders werkt het niet.

En als je daar eenmaal mee begonnen bent, dan zul je merken dat heel veel mensen uit je omgeving gaan verdwijnen. 
Ik heb dat meegemaakt met vrienden, familie- en gezinsleden, collega's en uiteraard de personen waarvan ik dacht dat ze mij zouden kunnen helpen, maar dat niet deden. Behalve dan door mij te confronteren met mijn eigen patronen, zodat ik wel gedwongen was om er naar op zoek te gaan om het op te lossen. 
Dat ga je vanzelf doen als het zeer genoeg doet. 
En dat deed het bij mij. 
Bovendien was ik er aan toen om alle rotzooi op te ruimen.

Dat is nog een hele klus, dat kan ik je wel vertellen. 
Maar als je er eenmaal aan begint, dan kom je ook ergens. 
En mijn reisdoel is weer een te zijn met het Licht en er helemaal in op te gaan. 
Anders gezegd is dat heel eenvoudig te doen door je trillingsgetal te verhogen. 

Iets wat met iedereen op aarde al aan het gebeuren is. 
Simpelweg omdat de hele planeet Moeder Aarde al in trillingsgetal verhoogd is en dat nog steeds blijft doen. 

Ik heb daar, samen met enorm veel anderen, aan bij mogen dragen.
Door dagelijks Licht te sturen naar Moeder Aarde en al haar bewoners en bewoonsters.
Zodat zij nu eindelijk wel zou slagen in het kosmisch plan om verder te evolueren, dan alleen de derde dimensie, waar we tot voor 21 december 2012 in geleefd hebben.

Het is allemaal niet zo moeilijk.

Je hoeft het alleen maar te aanvaarden, dan volgt de rest vanzelf.
Kijk om je heen. 
Geen geheim blijft verborgen. 
Alle hoge dames en heren donderen met luid geraas van hun sokkel om beschaamd het hazenpad te kiezen. 

De reden is even duidelijk als simpel. 
In een hoger trillingsgetal is geen plaats voor schimmigheden. 
Het heet niet voor niets 'iets aan het licht brengen!' 

Daar waar een vonk is kan geen duisternis meer zijn. 
En ook dat is helemaal waar.

Breng je eigen duisternis aan het licht en je wordt weer de persoon die je altijd al geweest bent en waar je weer naar op reis bent om te worden. 
Heel te worden. 
Maar dan nu extra gevoed met de ervaringen opgedaan in vele vele levens als mens op aarde. 

Of misschien gedeeltelijk ook wel op een andere planeet.
Want er zijn op dit moment ook heel veel 'mensen' uit andere systemen hier op aarde. 

Met dezelfde reden als wij. 

Om af te maken waar we aan begonnen zijn. 

Momenteel zijn heel veel Atlantiërs en Lemurianen geïncarneerd.
Omdat ze de vorige keer niet klaar waren of juist tegen gewerkt hebben. 
Deze keer is het dus wel gelukt. 

We zijn onomkeerbaar op weg naar een helderder dimensie van leven, liever gezegd van ZIJN. 

Het is gewoon zo, of je het gelooft of niet.

We lopen niet allemaal synchroon.

Helaas zijn de huidige machthebbers onwetend van de kansen die er zijn, om er iets moois van te maken. 
In harmonie met de huidige ontwikkelingen.

Om het lijden, van al diegenen die wel willen, te verzachten. 
Helaas geldt voor de huidige lichting politici, zeker in ons land, maar helaas ook ver daar buiten, dat de armen van geest zalig zijn. 

Je ziet de angst en de vertwijfeling in hun ogen, omdat ze hun grip op de economie aan het verliezen zijn. 

Al verloren hebben. 
Want het oude systeem wordt niet meer door 'het hogere' ondersteund. 
In ieder geval niet meer op onze aarde. 

Voor al diegenen die nog graag, of om welke reden dan ook, in de beperkende en verstikkende sfeer van de derde dimensie willen leven, is er de geruststelling dat er nog een paar planeten zijn waar die omstandigheden voorlopig nog wel even gelden. 

Tot ook die planeten eraan toe zijn om de sprong voorwaarts te maken.
Doe als de wijzen en buig mee met het riet, dan gaat alles als vanzelf.

Eindelijk erkenning.

Daar is erkenning en acceptatie voor nodig. 
En ook moed, want het is niet altijd eenvoudig om het oude in te ruilen voor het nieuwe. 
Het is een proces van loslaten. 
Waarom denk je dat ik alles wat ik had los heb moeten en mogen laten. 
Als je dat niet doet blijf je vastzitten en daar had ik absoluut geen zin in.

Maak je geen zorgen, want na 21 december 2012 gaat dat loslaten bijna als vanzelf. 

Zoals mijn vaste telefoon aansluiting en het daarbij behorende internet. 
Dat hield ook als vanzelf op.
Ik kon het immers niet meer betalen. 
Nou dan gaat het over in iets anders. 

Want er is altijd hulp. 
Je hoeft alleen maar bereidt te zijn om de weg te gaan, te bewandelen. 
Alle zekerheden van voorheen blijken immers niet zeker te zijn. 
Het is en was allemaal illusie. 

Maar zeer reëel, zolang het nodig was om van te leren.  

Hoe herkenbaar.

Het kost inderdaad veel tijd om mensen duidelijk te maken dat alles anders zal zijn. 
En dat het goed is wat er gebeurt. 
Moeder Aarde is zich aan het herstellen. 

Als er ergens een aardbeving is, dan wil dat niet zeggen dat de aarde 'boos' is en daarom alles vernietigt wat op dat moment op die plek aanwezig is. 
Nee, niets van dat alles. 

Moeder Aarde is een enorme bron van Liefde, die het voor ons mensen mogelijk heeft gemaakt om onze ervaringen op te doen. 
Waar dan ook ter wereld.

En voor diegenen die mee willen naar de volgende dimensie, de vijfde dimensie, is zij nog steeds die enorme bron van Liefde.
Dat gigantisch mooie BewustZIJN, dat ons herbergt, ons voedt en onderdak geeft. 

Precies zoals ze dat al die tijd voor ons in de derde dimensie ook heeft gedaan.
Dus als je mee wilt, bereid je voor op een mooie reis. 
Hoe lang het gaat duren weet ik niet. 
Ook weet ik niet wat er precies nog nodig is om helemaal vijfde dimensie waardig te zijn en te worden. 
Maar wat ik wel weet is dat we allemaal precies die hulp krijgen die we nodig hebben bij alles wat nodig is om onze reis te vervolgen naar die prachtige 'andere Aarde.'

Bij mij in ieder geval wel.

En ja, je kunt plannen maken en alvast bedenken hoe je het wilt en wat je allemaal graag zou willen, maar uiteindelijk gaat het toch precies zo, zoals het het beste voor ons allemaal is. 
Niemand uitgezonderd, dus voor iedereen. 
Soms hoef je alleen maar de persoon of personen te volgen die je voor zijn gegaan. 
Dat doe ik ook, en dat bevalt me uitstekend.
En als ik toevallig voor je uit loop, volg me dan gerust. 

Dank voor het lezen, hopelijk kun je er iets mee en als alles meezit, volgende week weer een nieuwe Goof Wordt vervolgd in blog vorm.

Groet,

Dirk 

Goof 061 - 072

Hoop doet leven.

Zonder hoop geen leven. Een mens moet wat te wensen hebben. En het was mijn wens om ooit eens een krantenstrip te maken. Gemaakt heb ik er al een, nu nog geplaatst krijgen. Dat zal waarschijnlijk niet met de Goof strip gebeuren. Al kun je nooit zeker weten of dat wel of niet gebeurt. Het zou erg leuk zijn. Een oude vriend van mij vertelde van Charles Bradley, die op zijn 62ste pas doorgebroken is als zanger. Ik ben pas 61, dus het kan nog. Het maakt niet uit of je oud of jong bent, zolang je er maar in blijft geloven. Ondertussen heb ik een hele reis gemaakt tussen hoop en vrees en de dingen die daar bij horen. Misschien wel leuk om een van de eerste stroken van Goof te laten zien. Ik ben er in 1982 mee begonnen en de eerste drie stroken gelijk ook maar in kleur gemaakt. Want het leek me leuk om er een boekje van te maken. Ook zo'n droom van me. Boekjes maken. Van puzzels tot spelletjes, romans en verhalen en strips natuurlijk. Als het maar een boek zou worden. Ik heb gelukkig al eens een boek mogen schrijven, dus helemaal mislukt is mijn missie niet. De materiële missie dan. Want ook al is het aan de buitenkant niet voor iedereen zichtbaar, mijn innerlijke missie is buitengewoon geslaagd. 

Dus nu de eerste 3 stroken van Goof in kleur.

De tekst is nagenoeg hetzelfde als nummer 1 uit de serie

Dit mannetje heeft het niet gehaald, al vind ik het wel een grappig ventje.

De lijnvoering is ook veel strakker.

Nu nog wat stroken en probeersels die ik een paar jaar later nog gemaakt heb. Over hoop gesproken. Tussen 1982 en 1999 is heel veel gebeurd. En toch is Goof op de een of andere manier altijd in mijn achterhoofd aanwezig gebleven. Alsof hij me wilde zeggen. "Dirk, er komt een dag dat je wat met me kunt." Dat het in blog stijl zou gebeuren kon ik niet weten, want in 1982 had ik nog nooit van blogs gehoord. Ik weet niet eens of er in die tijd al geblogd werd. Ik denk het niet. Maar wat doet het er toe. Aan de hand van de Goof stroken kan ik lekker mijn verhaal kwijt, al was het maar om er zelf wijzer van te worden.

Twee stroken met figuren. Ik was heel wat van plan.

En dat ben ik eigenlijk nog steeds. Van te voren weet ik nooit wat ik ga doen. Dat heb ik wel geleerd van mijn entertainment werk, want daar werd het me pas echt goed duidelijk dat als ik volkomen op mijn vermogen tot improviseren vertrouw, het altijd goed komt. Kennelijk werkt het niet voor mij om teksten van te voren in te studeren en er dan mee het toneel op te gaan. Hans en ik hebben een paar keer wat voor promotiefilmpjes gedaan en dan kregen we tekst aangeleverd. Veel te veel tekst natuurlijk en dat krijg ik er gewoon niet in. Vreselijk is dat. Maar zo gaat dat bij mij. Ik onthoud de gekste dingen behalve dat wat men graag wil dat ik onthoud. Zal met S5 te maken hebben. 

Tijdens de opnames bleek al snel dat de teksten veel te lang waren en dat het anders en vooral korter moest. En dat deden we dan. Het eindresultaat was dan prima te gebruiken voor het doel waar het voor gemaakt was. Op die manier werken voor film of tv is best wel leuk, maar ook tijdrovend. Ik vond het leuk om te doen, maar vind het niet erg dat daar niet meer uit gekomen is. 

Uit onderstaande tekeningen is goed te zien dat mijn stijl van tekenen steeds losser werd. En dat wilde ik ook, maar je moet wel een keer beginnen en dat is dus meestal wat strakker en ook wat onzeker. Ook al vind ik bovenstaande tekeningen best wel oké, maar de tekenstijl hier onder past toch beter bij me. Daar ontkom ik gewoon niet aan. Niet dat er geen voor studies gemaakt zijn, alleen de uitwerking is losser gedaan.

Deze zit kennelijk niet in de te plaatsen serie stroken.

Maar wat mij betreft kan hij er gewoon tussen. Ik vind hem wel leuk. Het geeft ook goed weer dat Goof's omgeving al helemaal gewend is aan het feit dat hij onder die steen ligt en er niet onder uit kan. Men denkt nog steeds dat hij zich aanstelt. Dat hij het allemaal zelf over zich heeft afgeroepen en misschien is dat ook wel een beetje zo. Zeker als je het allemaal in het grote geheel ziet. 

Ik had het over hoop doet leven.

Dat blijkt wel uit 

Noortje is tot nu toe nog niet voorbij gekomen.

Neem maar van mij aan, dat ze een regelmatige gaste in de strip wordt. En aan de tekst te zien heb ik maar weer eens besloten Goof weer van stal te halen. Het zal na mijn baantje bij Het Centraal Boekhuis geweest zijn. Blij als ik was dat ik daar weg was. Ook al heb ik het er best wel naar mijn zin gehad, alleen werkte het niet voor mij. Mijn toenmalige echtgenote zei op een dag in 1988 tegen me: "Dirk, je moet daar weg gaan, ik zie je er gewoon langzaam dood gaan." Het zijn bijna exact de woorden die ze gebruikte. En ze had gelijk, het was niet verantwoord daar langer te blijven. Dus ik stoppen, maar wat dan? Er kwam een advertentie op mijn pad die om een creatief persoon vroeg om televisie programma's te gaan maken. Nou ja zeg, dat was precies wat voor mij en het werden ruim twee hele drukke en leerzame jaren, waarin ik veel geschreven en getekend heb. Allerlei soorten programma's ontwikkeld, de voorstellen geschreven, scenario's geschreven en nog veel meer. Maar ik was de eerste die geen salaris meer kreeg, dus dat was einde oefening wat de televisie betreft. De ideeën heb ik nog steeds en er zitten goede bij. Na die periode ben ik in aanraking gekomen met het entertainment. Maar eerst nog schrijven aan een kinderserie voor de tv. Daarvoor zijn we nog bij Van den Ende geweest. De grote baas zelf niet gezien en niet gesproken, maar wel een gerenommeerde producer/regisseur die ons begeleidde. Het was een idee van mijn toenmalige collega en ik was degene die alles tot scenario verwerkte. Er ook veel eigen ideeën in verwerkt. En toen de eerste 10 afleveringen klaar waren, was ik niet meer nodig en ging het hele feest niet meer door. In deze paar zinnen zijn drie jaar verwerkt. Waarvan ik de laatste twee jaar als acteur/entertainer actief was. Ook nu weer heel leerzaam. Het is misschien een saai verhaal, maar voor mij is het allemaal heel belangrijk geweest. Op deze manier heb ik de mogelijkheid gehad om heel veel ervaring op te doen. Dat niet alles even leuk was blijkt wel uit dit verhaal, maar ik heb er ook onnoemelijk veel plezier aan beleefd. We hebben heel veel leuke optredens gedaan en een hoop gekkigheid uitgehaald en we kregen er nog voor betaald ook. Schitterend. Dat zou ik allemaal voor geen goud hebben willen missen.

Nog maar eens hoop doet leven

Wat een noodkreet. Heeft niemand dat dan gehoord?

Nee dus. Maar wel lekker getekend. Daar blijf ik dan toch van genieten. Zo'n boompje op het plaatje rechts, daar geniet ik dus van. En ik heb er echt veel schik in om die pisplekken op de steen te tekenen. Dat komt misschien ook een beetje door mijn kijk op de wereld, want zoals ik het zie, kan het de meeste mensen geen reet schelen wat er om hen heen gebeurt. Pas als de nood hoog is, komt men in beweging en gaat geld inzamelen voor de arme kindertjes in crisislanden waar ook ter wereld. Niks mis mee, maar wat te denken van de hoge nood die er hier om je heen allemaal is? Zien mensen dat wel of denkt men dat het allemaal eigen schuld dikke bult is. Als ze er al over nadenken dan. Daar staat die pisvlek dus symbool voor. Als de hypotheek maar betaald kan blijven worden en dat nieuwe bloesje, zou dat me wel staan en die nieuwe grote auto, zou die wel in de garage passen? Misschien toch maar verhuizen naar een groter huis. En nog meer van die onzin redenen om nergens over na te hoeven denken. Daar heb ik natuurlijk zelf ook aan meegedaan. Maar je wordt wat ouder en er gebeuren allerlei zaken die je aan het denken zetten. Dat allemaal samengevat onder de noemer "De zin van het leven." Je moet er maar zin in hebben. Maar hoe zinloos het soms ook lijkt, het leven heeft echt wel zin. Je moet het alleen willen zien. Vandaag zag ik een plaatje op facebook. Geplaatst door een vriendin en het was een plaatje voor alle supervrouwen. De jongedame was gehuld in een superman pakje. Leuk natuurlijk, veel leuke reacties ook. Maar ik kan het dan niet laten om er "Iedere vrouw draagt de supervrouw in zich, ze moet het soms zelf wel willen zien." onder te zetten. Want anders denkt het gros van de vrouwen weer dat ze er slank en super sexy uit moeten zien, maar dat vind ik onzin en het heeft een tegenstrijdig effect. Ook al was en is het allemaal goed bedoeld.  Zo begeef ik me zo af en toe ook op Twitter en dan kan ik het soms echt niet laten om een beetje een 'Hendrik' reactie te schrijven. Ik oefen dus om in 144 tekens iets snedigs en zinnigs te schrijven. Op zich een goede oefening, maar of het verder zin heeft. Ik kom zo ontzettend veel onzin tegen, dat ik al een aantal keren op het punt gestaan heb om er mee te stoppen, maar dat doe ik dan toch maar even niet. Want laatst stond er een bericht dat er een kudde schapen naar de slacht moest omdat Natuurbeheer, of hoe die organisatie ook mag heten, een externe instantie had ingeschakeld om de hei kort te houden. Dat van die schaapherder en zijn schapen interesseerde ze helemaal niks. Pas toen er door enkele bekende personen een paar twitters aan waren gewijd, schrokken ze zich een ongeluk en hebben snel de plannen gewijzigd. Dat is dus zo'n 'pisvlek' gedrag wat ik bedoel. Mensen doen maar wat en de leiding van die club zal best hoog opgeleid zijn en zo zie je maar weer dat dat absoluut geen garantie voor goed beleid is. Waar je over het algemeen wel vrij zeker van kunt zijn is dat de 'BV Eigenbelang' bovenop de stapel te betalen rekeningen ligt.

Ondertussen blijf ik hopen dat het me een keer lukt. Het is niet meer zo dringend als vroeger, maar het zou wel leuk zijn. Ik ben al blij dat mijn blogs tot aan Amerika en Rusland aan toe bekeken worden. Of ze gelezen worden weet ik niet, maar er wordt bijna dagelijks vanuit de verte naar mijn blogs gekeken. Dat maakt me blij. Een kinderhand is gauw gevuld en de mijne ook, dus ben ik ook een beetje kind gebleven of weer geworden. Dat laat ik graag aan anderen over om te beoordelen. Ik doe alleen maar wat ik zelf denk dat goed voor me is. 

Weer terug naar Goof en de kunstenaar.

Heer Bolkman staat een beetje symbool voor mijn vruchteloze pogingen iets van de grond te krijgen. Gelukkig kan ik er nu om lachen, ook al voel ik de pijn van het maar niet willen lukken als ik door de stapels tekeningen blader en zie wat ik allemaal getekend heb en dan moest je eens weten hoeveel ik niet eens bewaard heb. Dat is vooral veel ouder werk, maar dat wil niet zeggen dat het niet goed was. Voor die tijd wel en door er toen mee begonnen te zijn ben ik wel tot nu gekomen. 

Heer Bolkman is een kunstenaar die erg afhankelijk en gevoelig blijkt te zijn van en voor omstandigheden. Hij begint vol vuur, maar het vuur wil nog wel eens doven als er onverwachte zaken gebeuren en als Goof onder het door zijn, tot kunstwerk te verheffen, blok steen ligt, dan is er al snel sprake van afleiding. Zelf heb ik daar ook heel veel last van gehad. Dat was een van de redenen dat ik de meeste opdrachten 's nachts heb gemaakt. Of ik een stuk tekst moest schrijven of een serie illustraties moest maken, maakte niet uit. Dat kreeg ik overdag bijna niet voor elkaar. Dan kon ik me niet of nauwelijks concentreren. Daarom ben ik zo blij dat ik dat nu veel beter kan. Al is de avond en de nacht voor mij heerlijk om te werken. Wat dat betreft was mijn werk als entertainer ook zo fijn. Want dat was hoofdzakelijk 's avonds, dus ideaal voor mij. 

We hebben ook veel op beurzen gewerkt en dan moest je heel vroeg op om op tijd te zijn. Gedoe met files en zo. Vreselijk. Maar werk is werk, dus stonden we gewoon vroeg op en togen naar Utrecht of Amsterdam om daar op de betreffende beurs ons werk te doen. Met de komst van de Euro is dat segment voor ons wat minder geworden en dat vonden we niet erg. We speelden liever 's avonds, dat was veel gezelliger. 

En altijd die kritiek ook al was het niet goed.

Er was nog een groot voordeel aan het werk als acteur/entertainer. Kritiek. Natuurlijk hebben we echt niet iedereen aangenaam vermaakt. Er zijn altijd mensen die het niet leuk vinden of het überhaupt niet waarderen dat er 'clowns' op het feest rondlopen. Maar dat zijn echt uitzonderingen. Het grote voordeel zit hem vooral in het feit dat je de mensen op kunt zoeken die mee werken en het gewoon gezellig vinden wat we voor hen aan het doen zijn. Met tekeningen en schilderijen heb je te maken met een beeld. Als je naar het plaatje kijkt dan zie je gelijk het geheel. Dat er meer in kan zitten, doet er dan niet zo toe. Het gaat om smaak en die verschilt nogal. En dan mankeert er altijd wel wat aan een tekening. Zelf zie ik ook gelijk wat er eventueel anders had gekund. Met teksten is dat al wat minder, maar na lezing is er tijd en ruimte voor opmerkingen. Prima, dat hoort er allemaal bij. Maar als grappenmaker op een feestje is het criterium vooral 'is het gezellig en heb ik me vermaakt'. Dat was, in zo goed als alle gevallen, snel meetbaar, want dat merk je als je op een feest rondloopt om je werk te doen. Er is ook geen vergelijkingsmateriaal, want collega's werken over het algemeen op een ander feest. En als het dan eens zo was dat we met een grote groep entertainers op een feest aan het werk waren, dan speelden we gewoon samen of verdeelden de rollen. Zo van : "Wat heb jij bij je?" Als we dat van te voren al wisten, dan spraken we af wat we gingen doen en wat we eventueel samen konden doen. Dat was erg leuk. Zo herinner ik me nog die keer dat we met een man of vijf in Maastricht speelden in het Mecc heet dat geloof ik. Van te voren hadden we een aantal rollen met elkaar afgesproken die we samen zouden kunnen doen en natuurlijk nog een paar specifieke eigen rollen. Op het feest zelf moesten we dan nog even met de opdrachtgever afspreken wat de bedoeling was en hem of haar dan voor onze plannen te laten kiezen. Daar was ik best wel goed in, al zeg ik het zelf. Op de een of andere manier dachten opdrachtgevers meestal toch al dat ik de directeur van de hele handel was, dus dat scheelde in het overleg. Je hebt het of je hebt het niet en ik 'heb' (had) het. Dus wij een paar acts voor vijf acteurs gedaan. Een ervan was een oude beproefde truc. In een rij achter elkaar aanlopen en de voorste man nadoen. Het was natuurlijk wel de kunst bij elkaar te blijven en met een groepje eenlingen is dat wel lastig. Dat lukte ons over het algemeen prima, dus wij als ontdekkingsreizigers door het feestgedruis. Dat was dus een feest voor ongeveer vijfduizend mensen. Wij er dwars doorheen en natuurlijk vreselijk in de weg lopen zodat iedereen ons goed zou zien. Veel stilstaan om te kijken. Waar nu weer heen. Landkaart erbij, verrekijkers, de hele rataplan haalden we er bij. Heerlijk om te doen. Als duo hebben we dat soort trucs of technieken ook veel toegepast, maar met een grotere groep is dat toch leuker om te doen. 

Hans rechts, ik links.

De obers hebben we met heel veel plezier gespeeld.

En ook op veel verschillende feesten en in verschillende situaties. Hier kijken we nog redelijk uit onze ogen, maar als we eenmaal in de zaal liepen zag dat er toch iets anders uit. Op deze foto's zie ik al bij mezelf dat ik steeds dichter tegen mezelf ben gaan spelen. Dat wil zeggen dat ik minder moeite deed om de rol te accentueren door in onnozelheid of zoiets dergelijks te duiken. Dat heb ik vooral in mijn begintijd veel gedaan. Als je ons dan bijvoorbeeld De Broers had zien spelen, dan leek het soms net of we uit een inrichting ontsnapt waren. Wel weer heel leuk om te doen. Ik moest vaak zelf nog harder lachen om de onzin die we er dan uitkraamden, dan de gasten, alleen dat mocht je dan niet laten merken. Maar soms was het zo erg dat ik het zelf ook uitschaterde. Dat gebeurde natuurlijk ook wel  als een van de andere spelers een hele goede opmerking maakte. We hadden dan wel geen vast scenario, maar we werkten wel vanuit een basisverhaal. En dat verhaal groeide met de jaren. In het geval van de obers werden we nogal eens gevraagd om dat in een klein zaaltje te spelen waar het eten ook werd klaargemaakt. Kleine hapjes, maar wel lekker natuurlijk. Wij als obers speelden dan dat het onze zaak was. Dat verhaal werd steeds sterker en er waren onvergetelijke avonden bij. Dus op dat terrein heb ik zeker succes gehad. Ik denk er in ieder geval met heel veel plezier aan terug.

Dat succes smaakt dus naar meer, maar dan wel op een ander vlak. Het hoeft allemaal niet groots en meeslepend te zijn, als ik er maar met hart en ziel in kan duiken en doen waar ik goed in ben. Mijn deur staat wat dat betreft open.

Jimmy komt even kijken of Goof er nog ligt.

Dat hoorde ik ook vaak. 'He Dirk maak jij nog muziek' of 'teken je nog steeds?' Dat hoort er ook bij. Zelf vraag ik iets dergelijks ook aan mensen die ik niet zo vaak zie. Maar bij de meesten verandert er niet zo veel. Hoeft natuurlijk ook niet. Het kan ook heel plezierig zijn als er van orde en regelmaat in het leven sprake is. Bij mij is dat ook wel zo, maar dan in de vorm van veel andere en nieuwe dingen. Heeft ook zo zijn charmes. 

Afhankelijk zijn van derden ...

... is niet altijd even makkelijk.

Gelukkig had ik daar als 'grappenmaker op feestjes' weinig last van. Ik werkte via een paar bureau's die me veel inhuurden en daaromheen nog een aantal kleinere bureaus die me zo af en toe eens vroegen. Dat ik mijn werk goed deed bleek wel uit het feit dat men mij bleef bellen. Ik heb agenda's vol, waar uiteraard alle klussen staan die definitief werden, maar als je kijkt naar het aantal opties die geplaatst werden en niet doorgingen, dan duizelt je dat soms. Er zijn veel bladzijden bij die helemaal zwart zijn van het doorstrepen van opties die niet doorgingen, met daaroverheen een ander blaadje geplakt waar het uiteindelijk definitieve optreden op stond. Want een ding stond vast, tot en met 2008 wist je zeker dat als een optie niet doorging er wel weer een andere kwam die wel doorging. En dat was ook gewoon zo. Dat was wel erg fijn moet ik zeggen. Want het getob dat ik vanaf 2009 heb ervaren, daar wordt een mens echt niet vrolijk van. Zeker in het begin niet, dan zit je nog in het ritme en wil je de wei in. Dan wil je werken, geld verdienen om eten te kopen, om de hypotheek te betalen en natuurlijk verzekeringen en belasting. Die moordende belasting. Het heet niet voor niets 'belasting' want dat is het ook echt voor kleine zelfstandigen zoals ik er een was. Voor ons geen netto inkomen, geen vergoedingen en onkostendeclaraties. Alles moesten we zelf verdienen. Niet erg natuurlijk, maar dan moet er wel genoeg werk zijn en dat is er gewoon niet meer. 

Terug naar de goede tijd. Er waren ook dagen bij dat we ons zelf in vieren zouden kunnen delen en dan nog nee moesten zeggen tegen sommige aanvragen. Dat waren echt absurde dagen. Laatst sprak ik een collega die al jaren lang veel optredens doet als muzikant. Hij is echt een hele goeie en wordt veel gevraagd. Voor zijn eigen optredens, maar ook om met collega's te spelen. De laatste jaren heeft hij nog wel veel werk, maar de vele aanvragen zoals die enkele jaren geleden nog binnen kwamen, en meer regel dan uitzondering waren, zijn voorbij. Het aanbod is dus sterk teruggelopen. Wat ik om me heen hoor van collega's, is dat over de hele linie zo. Jammer voor hen, maar ik vind het inmiddels goed zo. Ik doe nog steeds de klussen waar ze me voor vragen, ik hoef er gelukkig geen hypotheek meer van te betalen en ook geen verzekeringen. Dat is maar goed ook, want daar verdien ik nu gewoon te weinig voor.

Hendrik komt zich er weer mee bemoeien.

Hendrik verwoordt hier even het, helaas nog teveel voorkomende idee, dat wat wij als creatievelingen allemaal doen, wij er gewoon even bij doen en dat we eigenlijk niks doen. Dat het eigenlijk geen werk is. Wij passen niet in hokjes en daar propt de medemens elkaar maar wat graag in. Dat geeft zekerheid. Dan weet je waar je aan toe bent. Daar heb ik me wel veel aan gestoord, maar dat helpt niets, dus heb ik dat uiteindelijk allemaal los gelaten. Dat viel niet mee, maar ik heb dat toch gedaan. Het heeft geen zin je er tegen te verzetten. Mensen mogen denken wat ze willen en dat doen ze dus ook. Ik doe dat zelf ook en het is de kunst om anderen niet met jouw denkbeelden op te zadelen. Dus geen kritiek hebben. Dat is niet altijd even gemakkelijk, want ik vind best wel veel niet meer kunnen in deze tijden van grote veranderingen. Het zou voor mij best wat menselijker mogen, maar dat zit er voorlopig helaas nog niet in. Er zullen waarschijnlijk eerst nog vele kwetsbare mensen in het gedrang vermalen worden. Kijk naar het voorbeeld van de schapen wat ik hierboven heb aangehaald. Eerst moet er een bekende Nederlander zich druk gaan maken over sommige misstanden. Maar dan moeten ze het eerst nog wel als misstand zien. Hopelijk wacht men niet tot het kalf verdronken is voor men de put gaat dempen. Ook op dat gebied blijf ik hopen. Ik ben geen bekende Nederlander, dus ik kan voorlopig nog van alles en nog wat roepen via Twitter en deze blogs, maar dat bereikt te weinig mensen. Er zijn sommige bekende Nederlanders die in hun eentje een alcoholvrij biermerk in Nederland uit de handel weten te krijgen en problemen met een telefoonmaatschappij op weten te lossen, maar zolang die mensen het niet zien, hoeven we er ook niets van te verwachten. Laats plaatste ik nog een vinnige tweet. Het ging natuurlijk over de politiek als geheel en het kabinet in het bijzonder. Ze snappen er volgens mij helemaal niets van en dus schreef ik iets in de trant van dat Jezus ooit eens had gezegd dat de armen zalig van geest zijn. Ik Twitterde dus dat er in Den Haag dan wel heel veel zalige mensen rond lopen. Zou ik eigenlijk niet moeten zeggen, maar ik kan het niet laten. Zolang ze zalig zijn kun je ze ook niets verwijten. Het wordt pas echt erg als ze zich er bewust van zijn dat er steeds meer mensen bijkomen die hun huis gedwongen moeten verkopen omdat ze geen werk meer hebben of niet genoeg en er vervolgens niets aan doen. Dat is pas echt erg. Nu hebben ze gewoon geen idee van de problemen in het land. Alhoewel ik wel aan sommige bewindslieden denk te zien dat ze er langzaam van doordrongen raken dat de problemen waar ze voor staan, niet simpel op te lossen zijn door te roepen dat 'De mensen zo snel mogelijk weer aan het werk moeten.' Wat een grove belediging is dat voor al die mensen die graag willen, maar niet meer kunnen omdat het werk er gewoon niet meer is. Hoe vaak moet ik dat nou nog zeggen. Denken ze in Den Haag nou werkelijk dat ik het leuk vond dat er ineens geen werk meer voor me was? Ja, dan ga je toch wat anders doen. Dat zeggen ze dan met droge ogen. Daaruit blijkt maar weer eens dat werken als acteur/muzikant niet serieus wordt genomen. Dat is een beetje gek doen op een feestje, dat kan mijn neefje ook. Dat soort ongelofelijke onzin heb ik vaak te horen gekregen als ik vertelde wat ik allemaal doe. Stel imbecielen. 'Rustig Dirk. Kalm aan. Even adem halen. Zalig zijn de armen van geest.' "Ja, maar ..." 'Nee, niks ja maar. Even kalm aan, dan breekt het lijntje niet.' "Oké, het gaat wel weer."

Aardig zijn is misschien wel een werkwoord.

Aardig kun je niet worden, dat moet je zijn. Dat is net als met gelukkig zijn. Gelukkig kun je niet worden, dat moet je zijn. Dat betekent dat je anders naar de dingen moet leren kijken. 

Het maakt Hendrik niet uit wat er aan de hand is.

Hij voelt zich altijd goed. Als dat waar is natuurlijk, want met Hendrik weet je het nooit. Maar als het waar is, dan is dat knap. En eigenlijk ook weer niet, want als je dat van nature bent, dan is dat normaal en dus niet knap. Zo kun je dus ook gelukkig zijn, zelfs als het slecht met je gaat. Als mijn collega Hans mij vroeg hoe het met me ging, dan antwoordde ik steevast met de volgende zin: "Met mij gaat het goed, maar zakelijk gaat het heel slecht." Daar kon hij helemaal niets mee. Dus hebben we daar best wel veel over gepraat, want wat ik kon scheiden, is blijkbaar voor een ander een ondeelbaar feit. Het zij zo. Alleen kan ik wel degelijk het een van het ander scheiden. Dat is niet altijd even makkelijk, maar het heeft ook met accepteren te maken. Ik kwam op een gegeven moment op het punt dat ik me voor zover mogelijk los kon maken van mijn zakelijke teloorgang en me toch als mens goed te voelen. Natuurlijk voelde ik me helemaal niet goed als er weer een aanmaning of een brief van een incassobureau op de deurmat lag, maar ook daar wen je aan. En dan op een gegeven moment verdwijnt al die onzin. Dan heeft het mezelf 'goed voelen' gewonnen. Dat komt onder andere doordat ik de aandacht meer op het me goed voelen wist te richten dan op de belasting van de maatschappelijke situatie. Als je daar in blijft vastzitten wordt de ellende alleen maar erger. Dan zit je in de spiraal naar beneden. Je goed voelen is een spiraal naar boven.

Hendrik zit helemaal niet in een spiraal.

Hij gaat niet naar boven en ook niet naar beneden. Al is dat laatste niet waar. Als je niet naar boven gaat dan geldt dat als hetzelfde als een pas op de plaats. Dat is eerder achteruitgang dan vooruitgang. En het is toch echt beter om vooruitgang te bewerkstelligen. Hoe beroerd je je ook voelt. Ik heb de afgelopen jaren ook overleefd door me niet of nauwelijks met de buitenwereld te bemoeien. Dat is misschien niet altijd even leuk en zeker niet voor de buitenwereld, zo lang die je wil zien natuurlijk. Maar het was een manier van overleven. Als het zakelijk gezien niet goed met je gaat en je wilt daar op een goede manier uit komen, dan kan het verstandig zijn om je af te schermen van alle negativiteit die anderen naar je uitstralen. Hoe goed bedoeld ook. Want de meeste mensen menen het goed met je. Op dit moment is dat heel anders, ik voel me heel goed, oké, zakelijk is het nog steeds kloten van de bok, maar dat doet er niet meer toe. Ik heb zo af en toe weer wat werk en dat doe ik met plezier. Druk zal dat voorlopig op die manier wel niet meer worden, maar ik heb weer de energie om wat te doen. En dat gevoel wordt steeds sterker. Vandaar dat ik op de een of andere manier wil proberen meer aandacht te krijgen voor de echte situatie waar we met ons allen in zitten. Niet als crisis of recessie, nee, we zitten in een overgangstijd en we gaan naar andere en hopelijk ook betere tijden. Daar gaat het om. En als ik dan zo af en toe een beetje azijn zeikerig twitter, dan moet dat maar. Het doel heiligt de middelen, zolang er maar geen doden en gewonden vallen. Want ik hou niet van geweld. Ik heb mijn hele leven nog nooit hoeven vechten, met geweld bedoel ik dan, en dat ben ik ook nu niet van plan. Mijn gevechten zijn altijd van geestelijke aard geweest. Innerlijke strijd schuw ik niet, heb ik nooit gedaan en zal dat ook nooit doen. 

De laatste twee stroken zijn weer voor onze journalist in opleiding. Laat die dan maar even symbool staan voor mijn Twitter en blog avontuur. Dat volstaat voor nu. 

Als er niet naar mijn mening gevraagd wordt,

dan geef ik die zelf wel. Dat is het leuke van computers waar facebook en twitter op staan. En ook het schrijven van blogs lucht heerlijk op. Dat kan ik iedereen aanraden die graag een uitlaatklep zoekt. Vroeger wilde ik boeken maken, liefst heel veel en zo verschillend mogelijk. Nu kan dat allemaal gewoon op deze manier. Het verschil is dat ik er nu niets mee verdien, want ik weiger voorlopig advertenties op mijn blogs. Op de een of andere manier vind ik dat niet kunnen. Maar dat kan aan mij liggen. En het andere verschil is dat ik nu niet van uitgevers afhankelijk ben en ze mijn werk niet hoeven te beoordelen. Dat scheelt een hele hoop ellende. Ik gebruik nu dus even heel bewust het woordje 'hoop'. Alleen in dit geval met de betekenis van 'veel'. 

Boos worden is zinloos.

Maar soms ontkom ik er niet aan. Er is een mevrouw tot werkloze van het jaar gemaakt. Of iets in die geest. Een beetje ongemakkelijk liet ze het zich allemaal welgevallen. Het arme mens kreeg nog een bos bloemen ook. We zijn godnondeju geen idioten. We zijn geen wandelende pispaaltjes, waar iedereen naar willekeur naar kan wijzen en tegen de kinderen kunnen zeggen, "Kijk dat komt ervan als je niet goed je best doet op school en je de cito toets niet goed maakt." Wat een walgelijke vertoning was dat. Het arme mens wilde helemaal niet, maar genoot wel haar 15 minuten beroemdheid zoals Andy Warhol dat al zei.

Dat doet me weer denken aan die keren dat ouders met hun kinderen aan me vroegen wat voor opleiding je hier voor moest hebben. Dus of er een soort van school was voor idioten in een mal pak. Ik overdrijf echt niet, dat werd gewoon gevraagd. Net als "He joh, verdient dat nog wat. Zo'n beetje gek doen de hele avond." Mensen hebben vaak niet eens in de gaten hoe beledigend ze kunnen zijn. Nou was ik het wel gewend, maar toch, leuk is het niet. Ik weet op dit moment even niet meer wat ik dan zei als antwoord. Ze schrokken er meestal wel van. De ouders dan. De kinderen niet, die vonden het allemaal wel best. Ik weet weer wat ik dan antwoordde: "Dat wil je niet weten, want dat is hard werken als je dit wilt leren." Of woorden van die strekking. Het doet er niet toe, je kunt er beter helemaal niets op zeggen, het verandert de zaak toch niet. Want wat voor gelukkig zijn geldt, geldt ook voor 'gek doen' als entertainer. Dat kun je niet leren, dat BEN je.

Tot slot een paar tekeningetjes van de slak die zo verliefd is op Goof. Gelukkig houdt er nog iemand van hem. 

Wist je dat slakken eigenlijk best wel snel zijn? Nee? Nou dan weet je het nu.

Mede namens mijn vriendelijke slakje groet ik iedereen die de moeite heeft genomen ook dit blog weer te bekijken en te lezen. 

Je weet niet half hoe fijn ik dat vind en hoe blij ik daarvan wordt.

Hartelijke groet,

Dirk Jan van Harten