Goof 133 - 144

Meten is weten

Het gaat vandaag over weten en de dingen zien en ze goed zien.
En gelijk hebben of krijgen.
Soms is het beter om gelijk te hebben dan het te krijgen.
Want zoals ik de dingen zie, is het helemaal niet altijd leuk om gelijk te hebben en te krijgen.
Ik moet er gelijk bij zeggen dat ik meer gelijk heb dan dat ik het ook krijg.
Maar dat ben ik gewend en dat is niet erg.
Iets leuks nu.
Het weer.
Zon.
Terwijl ik 'zon' type begint het buiten te regenen.
Dat brengt me bij de realiteit van alledag.

Zo zijn er ineens allerlei dingen waar je vaak helemaal geen zin hebt, maar omdat ze er ineens zijn zul je er toch wat mee moeten doen.
Dat geldt voor leuke dingen maar uiteraard vooral ook voor de minder leuke dingen.
Het leuke van de afgelopen dagen is dat er ineens mooi weer was. 
Van schrik zou je bijna gaan geloven dat het blijft. 
Maar dat doe ik dus niet, ik geniet er gewoon van en zie wel hoe lang het mooi weer blijft.
Daar kan de komst van de deurwaarder aanstaande woensdag 4 juni niets aan veranderen. Het zijn per slot van rekening ook mensen.
Helaas denken ze dat ik niet wil betalen, het schijnt niet in die botte hersens door te dringen dat ik al jaren niet meer kan betalen. 
Als ik dat kon, dan was ik toch wel gek om al die boetes te riskeren?
Nee, van de overheid moeten we het niet hebben. 

Van de politiek ook niet.

Al moet ik er wel bij zeggen dat ik blij was met het bericht dat Jan Pronk, een voormalig P.v.d.A. minister zijn lidmaatschap van die partij opgezegd heeft. 
Na bijna 50 jaar lidmaatschap.
Hij vindt zich niet meer terug in de partij, het is volgens hem niet sociaal meer.
Ik gebruik even mijn eigen woorden, als je het helemaal wilt weten toets je hem gewoon in op internet, dan komt het vanzelf langs.
Een tijdje geleden liet ik Hendrik al een keer zeggen dat hij vond dat de P.v.d.A. de weg naar rechts heeft ingeslagen.
Ik had nooit gedacht dat juist Jan Pronk dat zou beamen.

Voor de goede orde, toch nog maar even Hendrik van 12 mei jongstleden.

Ik weet niet of Jan dit gezien heeft.

Maar ik vind het wel leuk om uit zijn eigen partij bijval te krijgen.
Nooit gedacht dat dat zo snel zou komen.
En dan te bedenken dat ik grote vraagtekens heb gezet of ik hier wel mee moet doorgaan. Maar van dit succes maak ik gebruik om vol te houden.
Dat is toch al het verhaal van mijn leven.

Volhouden en doorgaan.
Dus waarom niet.
Ik heb zelfs de afgelopen weken rondgelopen met het idee te stoppen met mijn blogs.
Waarom zou ik dat nog doen?
Wie doe ik er plezier mee?
Mezelf?
Ja, toch wel.
En ik krijg gelukkig zo af en toe een beetje waardering uit onverwachte hoek.
Dat doet een twijfelaar als ik toch wel goed.

Een hond gaat dood als je hem/haar nooit aanraakt.
Ik ben dan wel geen hond, maar zo af en toe een aai over mijn schaars begroeide schedel is buitengewoon welkom.
Zit ik hier naar complimentjes te vissen?
Nee echt niet, maar het valt soms echt niet mee, om mij te zijn. 
Dat wil ik een ander niet aandoen.
Het is al lastig genoeg dat ik het zelf moet doen.

Ik vecht ertegen, maar de onrechtvaardigheid van de nog steeds machtige maatschappij, grijpt me soms echt wel naar de keel.
Kijk, dat Jan Pronk zijn partij ziet afglijden is mooi.
Dat hij een daad stelt door opzegging van zijn lidmaatschap is nog mooier.
En er moet er een de eerste zijn. 
Maar er zouden er meer moeten volgen.
Pronk was trouwens niet de eerste prominent die zich van zijn partij afkeerde.
Ik moest gelijk aan de oude heer Willem Drees denken.
Vadertje staat en de man die ons land onze pensioenen gaf. 
Toen J. den Uyl de P.v.d.A. begon te leiden (ik geloof dat hij het was, maar weet het niet helemaal zeker), zag Drees daar weinig heil in en zegde na verloop van tijd zijn lidmaatschap op.
Kon ik me toen al helemaal in vinden.
Dat zijn dus twee prominenten in pakweg 60 jaar.
Beetje weinig.

Dat de echte liberalen zich nog in hun VVD kunnen vinden is mij een raadsel, want ook zij zijn, naar mijn bescheiden mening, de weg al jaren kwijt.
Als liberaal gedachtengoed al afgedaald is naar steeds meer dwang en plicht en verplichtingen, dan heb ik waarschijnlijk een heel ander idee van wat liberaal zou moeten zijn.
Jan Pronk vindt zijn partij niet meer sociaal en ik zit te wachten op een echte liberaal die de VVD niet meer liberaal vindt.
Maar die lui zijn momenteel de weg nog meer kwijt dan de socialisten, dus daar verwacht ik heel weinig van.

Zo had de liberale voorman in de kamer laatst een verhaal over een onbewoond eiland waar  een groepje mensen aanspoelden en weer opnieuw moesten beginnen.
Ik dacht bij mezelf: "Zou hij het begrepen hebben?"
Er borrelde zowaar een beetje hoop naar boven.

Maar de aap kwam weer buitengewoon snel uit de mouw.
Nee hoor, hij had er nog steeds geen reet van begrepen.
Hij begon niet eens zo slecht, maar de eerste de beste kans om uit de bocht te vliegen greep hij met beide handen aan om er met een noodgang ook echt uit te vliegen.

En dat soort mensen moeten ons uit de crisis helpen. 
Geen wonder dat elke maatregel die de regering neemt een verkeerde uitwerking heeft.
Kijk maar naar alle pogingen die minister Blok aanwendt om de woningmarkt uit het slop te trekken.
De poging het huren te koppelen aan salarishoogte is faliekant mislukt.
Dat zag een blinde aankomen, maar onze minister was als enige een ziener in het duister.
Het is dus mislukt en zo zal er meer en meer mislukken.

Ik zeg het nog maar een keer, het oude maatschappelijke systeem wordt niet meer door Het Universum ondersteund.
Er komt iets anders voor in de plaats, maar omdat de oud denkende politici zich daar niet in kunnen vinden, vaardigen ze het ene slechte decreet na het andere uit.

Nog een voorbeeldje dan. 
Onze goedbedoelende staatssecretaris F. Teeven, dia al een keer een motie van wantrouwen overleefd heeft, is ervan overtuigd dat er in het gevangeniswezen enorm bezuinigd kan worden. 
Grote plannen gemaakt en gepresenteerd.
En trots joh. 
Niet te zuinig.
Maar amper een paar weken later blijkt er al een gat van 1 milliard euro in zijn plannen te zitten.
Hij zal de komende motie van wantrouwen ook wel weer overleven.

Het zal beslist nog erger worden.
Waar ik me soms een beetje zorgen over maak is of de mensen dit geklungel nog veel langer kunnen aanzien.
Ook de studenten gaan het voelen, maar de minister zegt dat nog steeds iedereen zal kunnen studeren.
Ze gelooft het zelf ook nog.
Een partijgenote van Jan Pronk, zou ze zijn boodschap begrepen hebben?
Ik vrees van niet.

Het maakt niet uit of ik het zeg, maar ik krijg achteraf wel erg vaak gelijk.
Hulde aan Jan Pronk.
Eindelijk erkenning.
Ook al kent niemand me.
Maar een kinderhand is gauw gevuld.
Terug naar het onbewoonde eiland van Halbe Zeilstra (binnenkort een cartoon van Hendrik over deze man).
Dus die liberale voorganger in de tweede kamer moet leiding geven aan een stuurloze groep.
Hun allergrootste voorganger, onze minister president, hield laatst, heen en weer lopend over een loopplank voor verdwaalde geesten - hij liep maar heen en weer, aangevend dat hij het ook niet meer weet - een speech, waarin hij aangaf gevaarlijk dicht langs de afgrond te lopen. 
Hij vond namelijk dat zij als grootste partij de richting aan moesten geven.
Je moet maar durven.
Ze hebben zegge en schrijven 1 zetel meer dan de tweede partij in het land.

Ik heb nog een leuke cartoon voor de VVD
Hij geldt voor iedereen die op een hoge troon gaat zitten, dus ik kan hem vaker gebruiken.

Hoge bomen vangen veel wind, dus moet je er niet in klimmen.

Ik heb lang nagedacht of ik 'kan' of 'zal' zou gebruiken. 
Want je moet er altijd rekening mee houden dat sommige hoogvliegers lang in de lucht blijven.
Om een heleboel discussie te voorkomen heb ik toch maar voor het woordje 'kan' gekozen.
Je hoeft niet te vallen.
Het zijn de dwazen die dat wel doen.
We vangen ze wel op.
Ben benieuwd naar het gezicht van Rutte na de volgende verkiezingen.
September kan nog steeds. 

Wat is leuk?

Weer terug naar Goof en zijn moeizame reis naar geluk.
Zo te zien zit er weinig beweging in.
Geluk is een ongrijpbaar fenomeen.

Een wijze heeft eens gezegd dat je niet gelukkig moet willen worden, maar dat je het gewoon moet zijn.
Een achterliggende gedachte was dat als je gelukkig wilt worden, dat letterlijk betekent dat je nu op dit moment dus niet gelukkig bent.
En volgens de aloude Zen meesters is het nou juist de kunst om in het NU te leven en dus kun je beter maar gelukkig zijn.
In het NU.
Helaas heeft deze wijze er niet bij gezegd hoe je dat het beste kunt doen.
Ja, zoals Jezus dat zei: "Wees als de kinderen." 
Zijn kinderen over het algemeen niet altijd gelukkig?
Helaas niet alle kinderen, als je de televisie aanzet en alle ellende in oorlogsgebieden weer over je heen krijgt, dan zie je dat er helaas nog veel te veel kinderen geen kans krijgen om hun natuurlijke aanleg voor geluk aan te wenden en te benutten.

Wat zijn wij volwassen mensen toch afgezakt naar een bedenkelijk niveau van onachtzaamheid.
Als je de televisie uitzet zie je het niet en hoef je het ook niet te zien.
Horen zien en zwijgen in EEN.
Helaas.
Kunnen wij die oorlogen stoppen?
Ik vrees van niet.
Het enige dat wij hier kunnen doen is ervoor te zorgen dat het geweld niet overslaat.
Maar diezelfde televisie laat zien dat de gekken hier ook met wapens rondzwaaien, leuzen van gerechtigheid roepend.
Zalig zijn de armen van geest.
Helaas zijn er een beetje teveel erg zalig.

Begrip is een schone zaak

Begrip moet niet van een kant komen.
Gisteren zag ik in een praatprogramma een vertegenwoordiger van een geloofsideologie waar we uit voorzorg voorzichtig mee omgaan.
Zoals we dat vroeger met de wat zwaarder gereformeerden en katholieken deden.
Deze jongeman ratelde in hoge en op zeer irritante toon zijn zorgvuldig uit het hoofd geleerde mantra op.
Wat erop neerkwam dat hij zelf niets veroordeelde, maar geen enkel geweld schuwde zolang daar een geldige reden voor was.
En zoals altijd met de wat extremer fundamentalistisch ingestelde medemens, was discussiëren niet mogelijk, want met een lenige geest manoeuvreerde hij ieder antwoord razendsnel in de richting van zijn geloofsmantra.
Hij keurde geweld af, maar ...
... het kwam erop neer dat als je voor de goede zaak vocht het gerechtvaardigd was.
Tja, en als je dan zelf geen besef hebt van wat gerechtvaardigd is, vlieg je al snel uit de bocht.

Het grote onrecht van het recht

Dit sluit naadloos aan op voorgaand gesprek. 
Want wat is rechtvaardig?
Staat dat in een groot dik boek?
En zo ja, welk groot dik boek?
De trilogie van Tolkien is ook een groot dik boek.
Vertelt 'In de ban van de ring' hoe we het moeten doen?
Of waarschuwt de schrijver hoe we het vooral niet moeten doen.
Is de grote witte tovenaar (Saruman) altijd goed?
Nou nee.
Je bent pas goed als je goed leeft.
Dat kun je alleen zelf bepalen, daar zijn hulp- en richtlijnen voor, maar dat zijn zeker geen geboden.
Dus welk groot dik boek je ook neemt, je moet niet altijd klakkeloos aannemen wat daarin staat.
Zo hanteert de `Nederlandse wetgeving', door middel van de algehele ambtenarij en de juridische afdeling in het bijzonder, een heel dik boek, dat zo dik is, dat het niet eens in een deel past.
Dat boek in handen van de verkeerde tovenaar is buitengewoon gevaarlijk.

Ik heb het al eerder gezegd in geval van het UWV, ook zo'n uit de klauw gelopen voortvloeisel van datzelfde wetboek.
De regels die daar instaan kunnen alle kanten op uitgelegd en dus gehanteerd worden.
Als jij niet degene bent die die regel kan en mag hanteren ben je populair gezegd, vreselijk de lul. 
Want het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen en wet-handhavers hebben opvallend vaak geen sterke benen.
Dat komt hoofdzakelijk omdat hen geleerd is hun hart thuis te laten als ze naar de baas gaan.
Opvallend veel juridisch opgeleid personeel.
Maar dat terzijde.
Alhoewel.
Toch een detail om even over na te denken.

Souplesse

Kortom.
Als je zelf niet weet wat en hoe je het doen moet ben je aan de goden overgeleverd als je die hulp bij anderen zoekt.
Daar bedoel ik mee dat als je echt bij de goden om hulp komt je wel goed zit. 
Maar als je die hulp bij de goden, die hier op aarde rondlopen zoekt, kun je behoorlijk bedrogen uitkomen.
Dan maakt het niet uit of je in de politiek, het geloof of het bedrijfsleven zit.
Het zijn nou juist de 'mindere' goden die het voor de rest verpesten.
Goede raad is duur en als die goede raad betekent dat je bepaalde teksten uit je hoofd moet leren om alles wat er op je af komt tegen te houden, dan is dat niet alleen goedkope raad. Op de lange duur zou die raad wel eens veel te duur blijken te zijn geweest. 
Want ieder mens heeft de verplichting op zich genomen om helmaal in balans te komen, te zijn en te blijven.
Dat doe je nooit door geweld te gebruiken.
Ook niet door mensen te dwingen in een keurslijf van dat eerder genoemde wetboek te leven.
Van welke dikte dan ook.

Het komt zoals het komt

Wij leven hier niet in vrijheid.
De vrijheid waar wij hier op aarde de mond zo van vol hebben is een gekochte vrijheid.
Als je in de gezegende omstandigheid bent om dit niet te hoeven geloven, omdat je genoeg geld hebt voor jouw eigen 'vrijheid', schuif het dan niet achteloos opzij. 
Want de tijden zijn zo snel aan het veranderen dat de kans groot is dat je het aan den lijven gaat ondervinden.
Wij mensen zijn net zolang vrij tot we niet meer aan onze financiële verplichtingen kunnen voldoen.
Dan zul je merken hoe snel het rechtssysteem deurwaarders en, nog veel erger, incassobureaus op je stoep posteren.
Onder het uitspreken van hun eigen rechtvaardigheids mantra je het huis uit zetten en al je spullen afnemen.
lang leve onze koning, want het gebeurt allemaal uit zijn naam.
Vroeger uit die van zijn moeder.
Waarom?
Omdat dat in een groot dik boek geschreven staat.
Daarom.
En ook deze mensen hebben een mantra uit hun hoofd geleerd.
"Het is nou eenmaal de wet."
En.
"U wist waar u aan begon toen u deze hypotheek afsloot."
"Jazeker, dat wisten we.
Stomme idioot.
Maar we wisten toch niet dat de markt in elkaar zou storten en we een nog groter stel idioten de macht gegeven hadden om hun macht vreselijk te misbruiken door al de slachtoffers te offeren aan de ongebreidelde honger van de staatsschatkist en haar vullers."

Geheugensteuntje, voor onze wetsdienaars

En ook al ben ik uit het goede hout gesneden. 
Ik ben er niet altijd zeker van of ik ze opraap als ze gevallen zijn.
Waarschijnlijk wel, want het zijn mensen.
Maar dan nog.

Zalig zijn de armen van geest.

Maar er zijn grenzen.
Hoe langer het duurt, hoe meer pijn het gaat doen.
Daar ben ik nog het meest bang voor.
Niet voor mezelf.
Ik kan er inmiddels wel tegen.
Nee, ik ben bang dat het uit de hand gaat lopen.

Je ziet nu al dat mensen met een zwakker gestel en gemakkelijker te beïnvloeden geest, andere mensen aanvallen en afslachten.
En of er nou in een heel dik boek geschreven staat dat het mag, ja zelfs een plicht is, dan moet je het nog niet doen. 
Want je moet je medemens niet met geweld behandelen.
Zoals mijn vriendin altijd zegt: "Ze zijn zo snel stuk."

Maakt niet uit wie je bent, of wat je bent, man of vrouw, hoog of laag. welke kleur, overtuiging of wat dan ook. 
We zijn allemaal EEN.

Maar als de ene helft van de bevolking de andere, waar dan ook ter wereld, onderdrukt, dan kun je er op wachten dat de andere helft zich er een keer tegenop zet.
Dan zijn er altijd mensen die niet sterk genoeg zijn om zich te beheersen en dan zal er bloed vloeien.
Daarom hamer ik zo op onze politiek.
Dat het anders moet.
Dat ze niet langer ons als melkkoeien ongestraft uit kunnen melken.
Ook koeien kunnen gevaarlijk zijn en hebben hoorns waar je anderen ernstig mee kunt verwonden.
Ik hoop dat ik het verkeerd gezien heb, maar ik denk het niet.
Als er niet snel signalen vanuit de zittende macht komen dat men zich ervan bewust is dat het anders moet en dat ze bereidt zijn dat samen met alles en iedereen te gaan doen, dan denk ik dat het niet lang meer duurt voor er bloed vloeit onder de gezagsdragers die aan de deur komen met een dwangbevel tot betalen.

Maak je geen zorgen. 
Ik doe geen vlieg kwaad.
Maar zeg nooit, nooit.
Er zijn grenzen en de mijne zijn al vele malen grof overschreden.
Maar ik ben niet van plan nog enige vorm van negatief karma op me te laden, dus beheers ik me en zal de komende wetsdienaren netjes ontvangen en ze koffie aanbieden.
Met suiker en melk.

De waarheid doet soms pijn

Is er geen leuk nieuws?
"Jawel, lieve kijkbuiskinderen," zoals meneer de Uil dat vroeger in de Fabeltjeskrant altijd zei.
"Er zijn weer vele vreemde ontwikkelingen gaande in het grote dierenbos."

Ik voel gewoon dat er iets te gebeuren staat, maar kan de vinger er nog niet opgelegd krijgen.
Dus daar kan ik nog niet veel over zeggen, maar ik kan wel zeggen dat ik bescheiden plannen heb om nog een aantal afleveringen van Goof te maken.
Het is wel weer even wennen, want ik heb hem al lang niet meer geschreven en getekend, maar ik heb er toch alweer twee gemaakt. En ik vind ze leuk.

Echt lekker erg ook wel weer.
Helemaal in de sfeer van de oude Goof, zoals ik die nu plaats.
Hoe het gaat lopen weet ik nu echt nog niet, al zie ik al wel enkele mooie mogelijkheden.
Voorlopig kan ik nog wel even door met de oude Goof stroken, maar die serie loopt wel een keer af en wat dan.
Ga ik iets anders doen?
Komt er toch nog een mogelijkheid ze te publiceren?
Dat zou mooi zijn, maar ik 'zie' het (nog) niet (goed).

Inzichten kunnen schokkend zijn

Zoiets zal het wel worden.
Ik het werk doen en een ander met de eer strijken.
Dat heb ik al vaker meegemaakt, dus het is niet nieuw voor me.
Maar om eerlijk te zijn zou ik zelf ook wel weer eens een keer lekker met vakantie willen.

Het is al weer lang geleden en dan was het ook nog een korte vakantie.
Er zijn nog steeds mensen die drie keer per jaar met vakantie kunnen.
Om het draaglijk te houden noemen ze twee van de drie een 'even lekker tussendoortje'. 
"Niet te ver weg hoor, maar ik was er zo aan toe. En leuk dat het was."
Leuk.
Fijn.
Als je het niet erg vind kom ik deze keer even geen foto's meer kijken.
'Is het zo erg Dirk?'
Nou.
Soms wel ja,
Dan heb ik het wel even gehad met andermans welvaart en mijn geploeter in de marge.
Maar als ik dan weer op mijn fietsje door de stad naar mijn dochter rij en al die borden met te koop en te huur zie, dan denk ik toch eerst even aan al die mensen die inmiddels de wanhoop nabij zijn en echt niet meer weten hoe hun zaak en hun vege lijf te redden.
Die kunnen over het algemeen ook even niet meer met vakantie.
Het is een schrale troost, maar het werkt wel.
Eventjes.

Alles voor de centen en een boterham.
Anders gezegd: Overleven.

En daar hebben we het volksvermaak.
Het komt op je af in alle mogelijke en onmogelijke varianten.
Onschuldig en kwaadaardig.
En daar tussenin.
Het een echt leuk en het ander buitengewoon triest.
Dranghekken en afbaken linten zijn aan de orde van de dag.

Of het een troonswisseling is, of een daaruit voortvloeiend kennismakingsbezoek aan een provincie.
Of een zoektocht naar twee vermiste jongetjes, of een zojuist door een geloofsgek afgeslachte engelse soldaat, we moeten er dranghekken omheen zetten.
Het spijt me oprecht als je de gekozen voorbeelden te grof vind, maar we zijn nog net niet allemaal naar zuid Spanje afgereisd om naar de helaas vermoorde sportster en haar vriend te zoeken.
Allemaal goed bedoeld en ik ben het er ook mee eens dat we het niet zomaar aan ons voorbij moeten laten gaan, maar het geeft toch te denken dat dit soort problemen nodig zijn om ons eigen leed en onze eigen zorgen even naar de achtergrond te dwingen.

Denk je dat ik het leuk vind om te zien en te weten dat zowel die jongetjes als die sportster en partner al dood waren voordat ze gevonden werden?
Ik vind dat niet leuk, maar ik 'weet' het en ik 'zie' het.
Vanaf dag een in beide gevallen.

En helaas had ik ook nu gelijk.
Had liever gezien dat al die mensen het er levend van afgebracht hadden.
De ene moord is de andere niet.
Ik probeer hier niet leuk te zijn en ook niet moraliserend. 
Het is aan iedereen om het op een eigen manier te beleven en te verwerken.
Zelf probeer ik wat licht te sturen.
Tja, zo doe ik dat.
De ander brand een kaarsje.
Het is allemaal goed.

Wie zegt dat de overheid niet creatief is

En de overheid, zij plunderde voort.
kan zo op een tegeltje.

Als ze een goede reden konden vinden zouden ze de zon nog belasten.
Dat zou dan dit jaar ook een ramp voor de schatkist zijn.
Tot nu toe dan.

Als je goed over het woord belasting nadenkt, dan zit daar weinig positiefs in.
Alles waar je de mens mee belast is te veel en te zwaar.
Het zou veel beter zijn als we naar een systeem over zouden gaan waar we ons ervan bewust zijn dat we allemaal evenveel recht hebben om te leven.
Dat ga ik niet nog een keer uitleggen.
Dus elke vorm van belasting, opgelegd en afgedwongen is er een teveel en volkomen verkeerd.
Als iedereen nou uit die grote belastingpot zijn deel kreeg, zou het nog wel meevallen.
Maar het is de ene helft van de bevolking die door te werken en belasting te betalen, die pot vult zodat de andere helft van de bevolking daaruit betaald kan worden.
Dat is toch scheef.
Ik gun het de ambtenaren, van welke discipline dan ook, wel, maar mag het aub een beetje eerlijk gedaan worden, zodat we allemaal normaal kunnen leven?
Het is toch van de zotte, dat een deurwaarder van de belastingen bij mij zijn eigen salaris komt afpersen.
Een karig salaris in dit geval.
Maar toch.

De belastingdienst is een grote citruspers.
Ze kunnen er alleen niet mee omgaan.
Zouden die lui eigenlijk wel beseffen dat de schatkist straks leeg is en er dus geen salaris meer uitbetaald kan worden?
Over 2012 heeft de schatkist aanzienlijk minder inkomsten mogen begroeten dan de jaren daarvoor.
Niets aan de hand zeggen Rutte en zijn kompanen, de economie trekt alweer wat aan.
Onzin natuurlijk, want dat gaat echt niet meer gebeuren.

Maar let eens op hun gezichten.
Ik heb het eerder gezegd en doe dat nu weer.
Kijk eens goed.
Rutte lacht niet meer zo ontspannen als een jaar eerder.
Dat deed hij toen ook al minder dan het jaar daarvoor,
Hij weet heus wel dat het niet goed gaat met de economie, maar geef dan verdomme een keertje toe dat je niet weet hoe er mee om te gaan.
Sta dan een keer open voor ideeën hoe het anders te gaan doen.
Pijn doet het toch, dan kun je er maar beter in een keer doorheen gaan.
Net als met een pleister.
Als die van de wond afgehaald wordt kun je er maar beter een snelle en korte ruk aan geven, dan doet dat minder zeer dan die pleister er langzaam af te schrapen.
En dat is precies waar ze op dit moment mee bezig zijn.

Een lege schatkist.
De onderste rangen krijgen natuurlijk het eerst niks meer, want 'wie schrijft die blijft.'
En diegenen die wetten schrijven, die blijven.

Van de gelegenheid gebruik maken

Ook ik heb zoveel mogelijk geprobeerd van de gelegenheid gebruik te maken om een beetje geld in het laatje te brengen.
Dat probeer ik nog steeds.
Het wordt me niet makkelijk gemaakt.
Daar zal wel een reden voor zijn.
Zoals er altijd een reden is.

Uit je je een keer is het weer niet goed

Vandaag heb ik van mijn hart geen moordkuil gemaakt.
Hopelijk heb ik het niet te bont gemaakt, maar ik kan nou eenmaal niet huichelen en ik ga het niet mooier maken dan het is.
Voorlopig blijf ik nog wel even doorgaan met mijn blogs.
Al zal volgende week lastig worden vanwege een deurwaarder, twee klussen, een bijeenkomst en twee verjaardagen.
Dus als de volgende blogs een paar dagen later komen, dan zit daar een reden achter.
Mijn kleindochter wordt zaterdag 8 juni 2 jaar en de dag erna word ik 62 jaar.
En zoals ze dat in de Betuwe, waar ik geboren ben, zeggen: "Geen een varken dat zo oud wordt."
Dat geldt dan voor mijn leeftijd, dus niet voor die van Roos.

Ik ben eigenlijk nog lang niet klaar met schrijven, maar ik stop er voor deze keer toch mee.

Ik bedank een ieder die de moeite neemt en genomen heeft ze te bekijken en te lezen.

Tot het volgende blog,
groet
Dirk
     

Goof 121 - 132

Alle tijd van de wereld hebben is niet altijd even gemakkelijk.

Zeker niet als je, zoals Goof onder zijn steen, een beetje gehinderd wordt door omstandigheden.

Maar dat is niet waar ik het vandaag over wil hebben. 

In 2007 zijn mijn vrouw en ik gescheiden.

We wisten allebei dat het een keer zou gebeuren en het was aan mijn inmiddels ex-vrouw om de beslissing te nemen.
Zij wilde immers weg.

Wij zijn in goede harmonie uit elkaar gegaan.

Ik weet nog goed dat ze zei: "Dirk moet jij ook niet een advocaat nemen?"

En ik zei bijna letterlijk: "Ben je belazerd, als wij het niet samen met een advocaat afkunnen doen we het niet goed. Die lui zijn al duur genoeg."

Zij had al een advocaat gekozen, dus wij daar naartoe.

Ze was mediator, gespecialiseerd in echtscheidingen.
Ze keek toch wel enigszins verbaasd, alhoewel het wel vaker voor kwam.
Niet vaak, maar toch.
Ze keek vooral mij onderzoekend aan.
Of ze aanwijsbare signalen van gestoordheid kon ontwaren.
Die waren er dus niet.
We waren er snel uit, de details doen er nu even niet toe.
Omdat we in gemeenschap van goederen getrouwd waren, moest ik mijn ex een bepaald bedrag betalen en daar moest ik dus de hypotheek voor verhogen.
Dat viel nog niet mee, want ik was inmiddels 56 jaar geworden en dan gelden er ineens andere regels. Ik noem dat gewoon leeftijd discriminatie, want het scheelde precies genoeg om het hele bedrag te kunnen lenen om uit te betalen.

Begrip is een schone zaak.

En ik begreep waarom mijn vrouw op eigen benen wilde staan.

Ze wilde haar eigen beslissingen kunnen nemen.

Mijn vriend en collega Hans die zei daarop: "Ja, maar Dirk, dat kon ze toch bij jou ook!?!"

"Ja, dat klopt, maar voor haar voelt het niet zo en daar gaat het om."

Dat was het hele punt. 

Als iemand zich niet vrij voelt om te doen en te laten wat hij of zij wil, dan is het probleem daar. 

Dan komt onherroepelijk het moment van uit elkaar gaan. 

Haar kennende begreep ik goed wat ze bedoelde en waar het vandaan kwam. 

Het was haar gevoel en daar kan ik niets aan veranderen. 

Dat kun je alleen zelf doen.

Gelukkig hebben we nog steeds contact en dat komt natuurlijk ook omdat we samen twee kinderen hebben en ook twee kleinkinderen.

Mijn ex vrouw heeft me zelfs op eigen houtje aangeboden mij te helpen met de problemen waar ik in terecht gekomen was na de recessie.

En daar was ik erg blij mee, dat heeft ze goed gedaan.

Ik ben er nog wel niet, maar door haar hulp is een heleboel rotzooi opgeruimd.

Half oktober 2007 is de scheiding definitief uitgesproken en dat was na het begin van eind maart 2007, dus best wel snel.

Tot zover mijn echtscheiding.

Teveel is teveel.

Toen bekend werd dat de scheiding definitief was, maakten mijn bevriende collega's van De Lopende Band grapjes in de auto als we naar een optreden reden, om daar op de terugreis vrolijk mee verder te gaan.

Trio De Lopende Band, ergens in het land
Ikzelf, Karel en Hans

Omdat ik zelf niet moeilijk deed over mijn scheiding, ik wist al heel lang dat het er aan zou komen en had op die manier al een vorm van rouw doorgemaakt, maakten de jongens grapjes in de trant van: "Zeg Dirk, nou je gescheiden bent ga je zeker weer de markt op, achter de vrouwen aan?" Op de foto zie je ze grijnzen, als ze dat tegen mij zeiden waren de grijnzen nog groter.

Ik antwoordde dan naar waarheid, want dat is altijd het beste: "Ach jongens, achter de vrouwen aan gaan, dat heb ik vroeger nooit gekund en ook niet gedaan, in de tussentijd heb ik dat ook niet geleerd en ook niet gedaan en ik zou nu ook niet weten hoe ik dat zou moeten doen. Nee, ik wacht gewoon tot er een aardige mevrouw besluit mij te houden." Dan moest ik wel een beetje grijnzen, want het was zo en het is ook zo gegaan.

Ik ben nooit zo handig met vrouwen geweest.

Als het om veroveren gaat dan, want als er niks aan de hand is dan kan ik best wel aardig met vrouwen omgaan. 

Al zeg ik het zelf. 

Ik weet niet hoe zij daar over denken.

Om eerlijk te zijn vind ik vrouwen een aangenamer gezelschap dan mannen.

Ik vind mannenhumor vaak gewoon niet leuk en heel vaak erg denigrerend naar vrouwen toe en daar heb ik ze te lief voor.

"Maar hoe ga je het dan aanpakken? Blijf je vrijgezel dan?" Was een andere vraag die me gesteld werd.

"Ik ga eerst een beetje wennen aan de nieuwe situatie jongens, daarna zie ik wel weer. 

Ik ga zeker niet op zoek." 

Dat wennen was ook wel nodig, want ik bleef in ons, inmiddels van mij geworden, huis, wonen en de kinderen bleven voor zolang dat nodig was en ze dat wilden ook bij mij. 

De honden en de kat ook.

Kat Kees en woefbeest Willem.

Boemer met een nog kleine Willem.

Boemer was echt een goede ziel, want hij heeft diverse katten opgevangen en opgevoed en als klap op de vuurpijl ook nog het ongeleide projectiel dat Willem heette.

Een wereldhond.

Mijn dochter heeft afwisselend een paar maanden bij haar moeder en dan weer een paar maanden bij mij gewoond. 

Kortom, ik had genoeg aan mijn hoofd en zeker ook nog veel werk. Want de recessie zou zich in september 2007 al aandienen door de huizen crisis in Amerika.

Eerlijk is eerlijk, ik heb het zwaar gehad. 

Het ging er niet eens om dat mijn vrouw weg was, want zoals gezegd wist ik dat al een tijdje, maar ik stond er grotendeels alleen voor.

Er zijn momenten genoeg geweest dat ik 's nachts radeloos op mijn bed viel en tot God bad, 'ach lieve heer als je er bent help me dan met dit of dat.' 

En dat gebeurde dan ook. 

Bijna altijd op een andere manier dan waarom ik gevraagd had, maar wel altijd op de beste manier.

Op een keer werd ik de ochtend na zo'n aanval van radeloosheid wakker en werd mijn gebed gelijk al verhoord.

Het was in een tijd dat mijn dochter bij haar moeder woonde, maar op die bewuste zaterdagochtend was ze speciaal naar 'huis' gekomen om daar eens flink de boel schoon te maken.

Een geschenk uit de hemel was dat. 

Echt waar. 

Wat was ik blij.

Ik ben altijd blij als ik mijn kinderen zie.

En dit soort dingen zouden steeds gebeuren als ik ergens om vroeg.

Natuurlijk had ik het gewoon aan mijn dochter kunnen vragen en dan zou ze het ook gedaan hebben, maar op deze manier, zo helemaal uit haar zelf, vind ik gewoon vele malen waardevoller.

Ik moet ineens aan mijn opa denken. 

Hij was altijd blij als wij bij hem op visite kwamen. 

Natuurlijk vond hij het leuk dat mijn vader en mijn broer en ik kwamen, maar hij fleurde altijd helemaal op als hij mijn moeder, zijn dochter dus, zag.

Ik heb hetzelfde met mijn dochter. 

Natuurlijk ben ik stapelgek op mijn kleinkinderen en haar partner, maar mijn dochter blijft toch mijn dochter. 

En denk nou niet dat ze altijd even zachtaardig voor me is. 

Welnee, ik krijg zo af en toe flink de wind van voren en eerlijk is eerlijk, ze heeft meestal nog  gelijk ook.

Moet kunnen.

Hetzelfde heb ik met mijn zoon, maar helaas zie ik hem niet zo vaak.

Dat komt wel weer.

Vrouwen, ik hou van ze.

Maar ik begrijp er niks van. 

Als er mannen zijn die zeggen dat ze vrouwen helemaal begrijpen dan kijk ik ze argwanend aan, want wat weten zij wat ik en de rest van ons mannen, niet weet?

Niks natuurlijk.

Want het is altijd anders en het gaat altijd anders. 

En dat bevalt me goed.

Wat maakt dat de een beter bij je past dan de ander?

Daar heb ik eigenlijk geen antwoord op, daar kwam ik pas achter toen ik wel contact zocht met mogelijke partners. 

Ik zeg het voorzichtig, want ze kijkt mee.

Na mijn scheiding heb ik echt, heus waar, gezegd dat ik niet via internet naar vrouwen zou gaan zoeken.

Maar je begrijpt hert al.

Dochterlief vond het tijd worden dat ik op dat gebied enige vorm van activiteit zou gaan ontplooien.

Dat was eind 2009.

Je raad het al, het was toch via internet.

Ze raadde me aan om een bepaalde datingsite te bezoeken.

Niet zo'n commerciële, maar eentje die redelijk alternatief was.

Na enige aarzeling liet ik me overhalen om de stap dan toch maar te zetten.

En ik vond het eigenlijk best wel leuk.

Natuurlijk eerst een profiel aanmaken en dan kijken wie er allemaal op de een of andere manier niet langer alleen wilde zijn.

Aarzelend maakte ik keuzes, niet echt mijn sterkste kant, maar ik had geleerd hoe ik dat zou kunnen doen. 

Eerst diegenen die niet in aanmerking kwamen opzij leggen.

Dan uit al die vrouwen die overbleven verder kiezen.

Ik had voor mezelf wel uitgemaakt dat het niet al te dwingend moest zijn en ook niet al te vrijblijvend. 

Er moest wel ruimte zijn om elkaar een beetje te leren kennen.

Ik herinner me die keer dat een gezamenlijke vriendin mij probeerde te koppelen aan een goede vriendin en collega van haar.

Dat was dus gewoon te vroeg.

Ik was nog amper een jaar alleen (eind juni 2008) en er eigenlijk ook nog niet klaar voor.

Maar we zijn wel een avondje uit geweest.

Lekker ergens in een restaurantje in Den Bosch wat gegeten. 

En praten natuurlijk. 

We bleken ook nog collega's te zijn, want zij deed ook het een en ander in het entertainment.

Het was een hele leuke avond, maar ze wilde geen relatie met me. 

Op dat moment in ieder geval niet.

Ik had het best een kans willen geven, want het was een leuke vrouw. 

10 jaar jonger dan ik, maar dat voel ik zelf niet als een belemmering. 

Dat komt omdat ik mezelf leeftijdloos voel. 

Pas als ik in een spiegel kijk, staart de realiteit, wat leeftijd betreft, genadeloos terug.

Dat is soms best wel schrikken, dan denk ik wel eens: "Tjonge jonge Dirk, vandaag maar binnen blijven joh."

Maar er zijn ook van die dagen dat ik bij mezelf denk 'Dat valt eigenlijk best wel mee vandaag.' 

Maar ja, dan hoef ik nergens heen.

Terug naar mijn eerste echte date.

Ik ga geen namen noemen maar volsta met de eerste letter.

Mijn eerste stap op het datingtoneel was met een aardige jongedame die K. heette.

Later ben ik haar tijdens ons werk nog een paar keer tegen gekomen en dat was gewoon goed.

Ik moest toch een keer aan andere vrouwen gaan wennen, anders kom je nergens.

Luisteren is een schone eigenschap.

Verwacht van mij geen wijsheden hoe je met vrouwen om moet gaan, want ik heb echt geen flauw idee.

De enige raad die ik kan geven is gewoon jezelf zijn en blijven.

Wat kleding betreft niet teveel afwijken van wat je normaal draagt.

Als dat niet genoeg is, dan is dat vooral voor die ander jammer.

Eerlijk duurt het langst.

Ik kan dan wel een beetje toneel spelen, maar als het serieus wordt, dan is een lenige creatieve geest een voordeel, maar het moet wel leuk blijven.

Een recente cartoon, die nu goed van pas komt

Ik heb geen idee wat vrouwen leuk vinden aan een man. 

Zelf val ik er niet op, dus heb ik ook geen idee waarom zij er wel op vallen.

Ik ben daar dan wel weer blij mee, want anders zouden we heel snel uitsterven.

Volgens mij weten ze het zelf ook niet zo goed, want hoe komt het dan dat veel vrouwen op 'foute' mannen vallen.

Bijvoorbeeld in films en op tv. 

Dan vallen ze soms in katzwijm als ze een mooie man zien.

Terwijl ik dan alleen maar een enorme klefhengst zie.

Jaloezie?

Driewerf neen.

Ik gun iedereen zijn en haar plezier. 

Daar gaat het niet om.

Maar ik snap soms echt niet wat ze in een leeg omhulsel zien.

Dan moet ik natuurlijk gelijk ons mannen erbij halen, want ook wij kijken niet altijd door de schrijnende leegte heen. 

Wat vrouwen betreft dan.

In allerlei bladen en magazines worden vrouwen aangedragen om het blad beter te verkopen.

Uit onderzoek is ooit eens gebleken dat een vrouw op de cover van een magazine beter verkoopt dan een man.

Enkele beroemde mannelijke filmsterren daargelaten.

Maar verder zijn wij mannen van onbekend signatuur kansloos, wat het op de cover van een magazine komen te staan betreft.

Of we moeten heel erg rijk worden. 

Dat schijnt ook te helpen.

Ik ken een aantal karikaturisten die ook de vrouw in karikatuur tekenen.

Dat vind ik zelf altijd een gewaagde onderneming, want ik heb niet zelden een zojuist getekende dame, niet blij zien zijn met het resultaat.

Dat is ook een van de redenen waarom ik me er niet in gespecialiseerd heb.

Vrouwen tekenen vind ik moeilijk. 

Ze worden al snel te oud en dat kan nooit de bedoeling zijn.

Hieronder eerst enkele voorbeelden van karikaturen van mannen die ik tussen neus en lippen door getekend heb, vanuit mijn rol van die avond, en daarna enkele probeersels om vrouwen te tekenen. 

Niet in karikatuur overigens.

Eerst een paar manspersonen.

Zomaar 5 karikaturen.
Snel uit de losse pols met een gewone balpen.

Het zijn eigenlijk altijd 'makkelijke' koppen die ik uitgekozen heb om te tekenen.

Ik was wel blij dat ik dat kan en kon, want er waren van die feesten bij dat de omstandigheden enige improvisatie vroegen om het werkbaar te houden. 

Bijvoorbeeld erg veel herrie van een, tamelijk hard spelende, band of zoiets dergelijks.

Nu enkele probeersels om vrouwen te leren tekenen.

Daarvoor gebruikte ik foto's uit eerder genoemde bladen.

Geen idee wie dit is en in welk blad ze stond, maar  ze is het.

Ik heb zelfs in modebladen gezocht. Echt erg.

Ik heb er wel meer zo getekend, maar ze nog niet gescand en dat ga ik waarschijnlijk ook niet doen. 

Maar zeg nooit nooit.

Dan zijn mannen, voor mij in ieder geval, een stuk gemakkelijker om te tekenen en zeker als karikatuur.

Eind jaren 80 begin jaren 90 getekend, tijdens mijn 'televisietijd'.

Wat ga je zeggen en hoe zeg je het.

Open en eerlijk zijn, maar wel met tact en beleid

De openingszin.

Lastig.

Maar het lost zich vanzelf op als je ergens afgesproken hebt en je ziet elkaar voor de eerste keer.

Dus toen ik eenmaal op die datingsite beland was zocht ik contact met een mevrouw die ook op die site stond.

Ik moest ook weer denken aan die comedy waar ik een paar proefafleveringen voor bedacht en geschreven had en waarvan ik een scenario gemaakt had.

Het zijn best wel grappige situaties waar je in terecht komt.

En dat ben ik best wel als het op vrouwen aankomt.

Mijn eerste poging bleef steken bij e-mail contact.

E. leek me een aardige vrouw, maar ze zocht iets heel anders dan ik kon bieden.

Verschillende interesses.

Best wel belangrijk. 

Als je gelijk al begint met totaal verschillende ideeën, dan maak je het voor elkaar er niet gemakkelijker op.

De tweede poging kwam wel tot een ontmoeting.

Ze woonde niet ver uit de buurt en op een zondagmiddag spraken we af in een restaurant wat bekend staat om haar grote vogel op elk dak van de vestigingen door het hele land.

Makkelijk te vinden dus.

M. was een leuk mens en had zich fraai uitgedost.

De mensen om ons heen keken geamuseerd naar ons en vooral naar haar, want ze was net een paradijsvogel.

Op een leuke manier dan.

Ik vond haar wel aantrekkelijk.

Ons gesprek verliep voorspoedig en onze kinderen kwamen natuurlijk ook ter sprake.

Ik stelde voor om ergens te gaan eten als haar dochter dat ook leuk zou vinden.

De dochter wilde natuurlijk graag zien wie er achter haar moeder aanzat, dus wij naar een leuk tentje in de stad.

Ook dit etentje was heel aangenaam en ik hoopte dat het wat zou worden.

Maar in de dagen erna kreeg ik maar moeilijk contact met haar.

Dus wat heen en weer schrijven en mailen, maar er kwam geen schot in.

En aangezien ik een communicatief wezen ben, hou ik er niet van als er geen contact mogelijk is.

Ik heb al eens eerder verteld over de signalen die ieder mens dagelijks door krijgt van 'boven' of zoals ik het noem 'van de gidsen aan de andere kant van de sluier', en ik liep met mijn hond Willem, Boemer was toen al naar die andere kant van de sluier, voor het station van Geldermalsen. 

We hadden een flinke wandeling gemaakt en ik liep aan M. te denken. 

Waarom hoorde ik toch niets van haar?

In mijn hoofd speelde Joe Satriani een nummer dat ik erg goed vond en nog steeds vind,

instrumentaal en omdat het zich maar bleef herhalen, wist ik dat ik thuis de titel op moest zoeken.

Zo gezegd zo gedaan en de titel van het nummer was "War" 

Ik wist gelijk wat dat betekende.

Met M. zou het niets worden.

En ja hoor, de volgende ochtend kreeg ik per post, een vriendelijke brief van haar, waarin ze zei het niet te zien zitten om samen met mij een relatie op te bouwen.

Jammer.

Maar waar.

Niet getreurd.

Internet staat vol met aardige vrouwen.

Toen kreeg ik een uitnodiging van D., zei wilde me graag een keer ontmoeten.

Dat was februari 2010 en we hadden een lokatie uitgekozen die ongeveer midden tussen onze woonplaatsen in gelegen was.

Burgers Zoo in Arnhem.

Ik weet het, dat kan een stuk romantischer, maar we vonden het allebei een leuk idee.

Het was winter.

Het vroor dat het kraakte.

En er lag sneeuw.

In die dierentuin kon je ook binnen naar de dieren kijken.

En naar elkaar.

Als klap op de vuurpijl kregen we nog korting ook omdat het zo koud was dat de dieren niet naar buiten mochten. 

Dus alleen de hallen binnen konden bezocht worden.

Wel zo comfortabel.

Om een heel lang verhaal aanmerkelijk korter te maken komt ook deze ontmoeting erop neer dat we een leuke dag gehad hebben. 

Ook nog wat gegeten.

Pannenkoeken.

Jazeker.

Ook dit kan veel romantischer. 

Maar wij vonden het allebei goed zo.

D. was een aardige vrouw, maar deze keer was ik degene die het niet voort wilde zetten.

Dat vond ze jammer, want zij wilde dat wel met mij. 

Maar omdat ik een brave Hendrik ben, heb ik niet de schijn opgehouden om er nog een paar keer heen te gaan voor de vleselijke lusten.

Dat kan ik gewoon niet als ik het niet zie in iemand.

Wel zo eerlijk natuurlijk.

Ik weet dat er mensen zij die daar anders over denken en dat moeten ze dan ook maar doen.

Toen gebeurde er een paar maanden niet veel.

Wel nog geprobeerd een afspraak te maken met een vrouw uit Noord Holland, maar zij vond het te ver weg, dus dat werd niets.

En dan ineens dat nieuwe profiel.

Op een gegeven moment, het was inmiddels half april 2010, zag ik het niet meer zo zitten om profielen te bekijken en te proberen een afspraak te maken.

Dus ik besloot nog een keer te kijken en er dan mee te stoppen.

Maar toen was daar dat nieuwe profiel. 

Het begin verschilde niet zoveel van de meeste andere profielen, maar het einde van dat profiel was veelbelovend. 

Ik besloot toch te reageren.

Maar omdat ik op dat moment steeds dieper in die vervelende donkere, zeg maar gerust pikzwarte tunnel, die recessie heet, zat, besloot ik te reageren met "Het is misschien te vroeg, maar ik moet hier wel op reageren."

In diezelfde mail legde ik uit in welke omstandigheden ik toen zat, maar dat ik haar graag wilde leren kennen. 

Dat kwam ook doordat de vrouw van mijn collega op zijn verjaardag nog had gezegd.: "Ja maar Dirk, jij hoeft niet te bepalen of ze wel of niet met jou verder wil omdat je in de moeilijkheden zit, dat kan ze heel goed zelf beslissen."

Natuurlijk had ze gelijk en ik bedankte haar voor die wijsheid en heb dezelfde nacht nadat  ik thuis kwam van de verjaardag nog een mailtje naar B. gestuurd.

Ik kreeg snel antwoord van haar en we schreven elkaar dagelijks lange lappen tekst terug.

Dat was andere koek.

Meestal weet je na een paar mailtjes wel of je iets met elkaar gemeen hebt, maar wij bleven schrijven.

We bleken gewoon veel gemeen te hebben om over te praten.

Dat voelde erg goed.

Het is geen toeval, het valt je toe.

Dat zei mijn mentor vaak als ik het over toevalligheden had.

Toeval bestaat niet, als je gewoon doet wat goed voor je is en je hebt geduld, dan 'valt het je toe'.

Dat is dus nooit toevallig.

Als het goed is, dan komt het.

Altijd.

Het is de kunst om te weten wat je wilt en het op de juiste manier te verwoorden en dat dan met overtuiging te doen.

Het zal maart 2010 geweest zijn dat ik voor mezelf besloten had, om nog in dit leven, een harmonieuze relatie met een vrouw te hebben die net zoveel van mij zou houden als ik van haar.

Ik zie mezelf nog lopen met de hond buiten, 's nachts en in stilte dit mantra herhalen.

Soms ook fluisterend, want het helpt om het uit te spreken. 

Maar ik weet dat mijn mentale gesteldheid sterk genoeg is om het ook alleen maar te hoeven denken.

Amper een paar maanden later hadden we elkaar gevonden.

Briggitte en ik.

Toeval?

Nee, zeker niet.

Vraag en het zal gegeven worden.

In de donkerste uren van mijn tocht door de tunnel, is me altijd gegeven wat ik nodig had. 

Dat was (helaas) geen geld om mijn problemen met banken en belastingdienst op te lossen.

Maar wel alles wat ik nodig had om te overleven.

Dat vertrouwen is steeds sterker geworden.

Soms is het nog steeds wel eens moeilijk, maar alle donkere wolken zijn ook weer over gedreven, soms eerst met hevige regenval, maar wel overgedreven.

Op sommige momenten verlangde ik er enorm naar om van alle zorgen verlost te zijn.

Dat moment komt steeds dichterbij. 

Maar terugkijkend op alles wat ik aan inzichten gekregen heb, ben ik gewoon blij met die zwarte tunnel.

Ik ben er doorheen en ik heb dat zo goed mogelijk gedaan, daarom weet ik ook dat ik er nooit meer doorheen hoef.

Met Briggitte heb ik over 3 weken al 3 jaar een fijne relatie.

Fijn is het goede woord niet, het is gewoon goed en heerlijk.

We hebben elkaar precies op tijd ontmoet. 

Bedankt voor het kijken en lezen.

Tot de volgende Goof,

Groet Dirk